“Ελέησε με, Κύριε”
(Ματθ. ιε΄22)
“Αυτός που προσεύχεται αδιάλειπτα,και αν
ακόμα αξιωθεί και κατορθώσει κάτι, ξέρει με
Ποιου τη δύναμη το κατόρθωσε.
Γι’ αυτό και δεν μπορεί να υπερηφανευτεί, ούτε
να το αποδώσει στη δύναμή του, αλλά αποδίδει
στο Θεό κάθε κατόρθωμα και Αυτόν πάντα ευχαριστεί
και παρακαλεί, φοβούμενος μήπως χάσει αυτή τη βοήθεια
και τότε φανερωθεί η ασθενική και αδύναμη φύση του.
Και έτσι με τη βοήθεια της ταπεινώσεως προσεύχεται,
και όσο κατορθώνει κάτι, τόσο ταπεινώνεται, βοηθιέται
και προκόβει”.
(Αββά Δωροθέου, Ασκητικά,
λόγος β΄ περί ταπεινοφροσύνης, σ. 129)