Ο όσιος Παρθένιος ο Χίος
Ήρθε ο καιρός που ο όσιος Παρθένιος ο Χίος δέχθηκε το ουράνιο μήνυμα της αναχωρήσεώς του… Τον ουρανό επιποθούσε σε όλη του τη ζωή. Ημέρα χαράς ήταν η μέρα που κατάλαβε ότι έφθασε η ώρα για το ουράνιο ταξίδι. Γι’ αυτή την ώρα ζούσε. Αυτή την ώρα περίμενε. «Πότε πρόσωπον προς πρόσωπον θ’ αντικρύσω το άρρητον κάλλος; Πότε ήξω και οφθήσομαι τω προσώπω του Θεού;» αναρωτιόταν.
Είχαν περάσει 45 χρόνια αυστηρής ασκήσεως. Από 23 ετών ασκήτευε και τώρα ήταν 68 ετών.
Μια νύχτα, εκεί που κοιμόταν ήσυχος μέσα στην υγρή και άγρια σπηλιά του, ένα όνειρο τον γέμισε αγαλλίασι. Είδε την Κυρία Θεοτόκο!
- Παρθένιε, του είπε, σε τρεις ημέρες θα είναι έτοιμος ο τόπος της αναπαύσεώς σου. Οι άγιοι σε περιμένουν!
Ο όσιος ξύπνησε. Νόμιζε ότι ακόμη άκουγε το ουράνιο μήνυμα από το στόμα της Παρθένου.
- Δεν έκανα καλό ποτέ στη ζωή μου, είπε, και ήρθε η Κυρία των αγγέλων να με ειδοποιήση για την έξοδο μου;
Έτσι τον προέτρεπε να λέη η ταπεινοφροσύνη του. Γιατί τα καλά που είχε κάνει, τους κόπους, τις αγρυπνίες, τα δάκρυα, όλα αυτά τα ξεχνούσε. Ο Θεός όμως για αντίδοσι και της τελευταίας του αυτής ταπεινοφροσύνης, όλο και περισσότερο τον γέμιζε με τη χάρι Του. Σηκώθηκε. Το ανήγγειλε στους μοναχούς:
- Σε τρεις ημέρες θα πεθάνω, είπε.
Την Τρίτη μέρα, 8 Δεκεμβρίου του 1883, ξάπλωσε στο νεκροκρέββατο χωρίς καμμιά ασθένεια να τον βασανίζη. Μετέλαβε τα Άχραντα Μυστήρια.
- Πού να σε ενταφιάσουμε; τον ρώτησαν.
- Να με πάρετε από το πόδι και να με πετάξετε σε μια χαράδρα, τους απάντησε από ταπεινοφροσύνη, όπως ακριβώς και ο Μ. Αντώνιος, σε ανάλογη ερώτησι, όταν επρόκειτο να κοιμηθή.
Αργότερα, καθώς έβλεπε τους οσίους και τους αγγέλους, που είχαν έρθει να τον συνοδεύσουν στην κατοικία των ευφραινομένων, έλεγε:
- Καλώς ήρθαν οι κύριοι μου!
«Προσδοκώ ανάστασιν νεκρών» ήταν τα τελευταία του λόγια…
Σε λίγο τα μάτια του κλείνουν… Ένα θυμιατήρι καίει μπροστά στο σεπτό του λείψανο. Οι καμπάνες της μονής χτυπούν πένθιμα. Οι μοναχοί θρηνούν για την απώλεια του πνευματικού πατρός και οδηγού, χαίρονται όμως γιατί τώρα έχουν προστάτη στον ουρανό τον γέροντά τους, τον όσιο Παρθένιο. Μια πρωτόγνωρη «χαρμολύπη» είχε απλωθή στα ασκητικά μέτωπα όλων. Οι ψάλτες ψάλλουν κατανυκτικά, πένθιμα, αλλά και θριαμβευτικά το «Μακαρία η οδός η πορεύη σήμερον». Η κοίμησις του οσίου Παρθενίου ήταν πράγματι η θριαμβευτική του άνοδος στα ουράνια σκηνώματα.
Πολλοί άρρωστοι έγιναν καλά στην κηδεία του, όταν ασπάσθηκαν το λείψανό του. Ετάφη μέσα στον νάρθηκα του καθολικού της μονής. Ένας ακόμη άγιος στον ουρανό! Μία προσθήκη στον χορό των οσίων: Ο όσιος Παρθένιος ο Χίος. Το ιερό του λείψανο ευωδίαζε, απόδειξις της αγιότητός του. Η ψυχή του χαιρόταν στον θρόνο του Παντοκράτορος. Η Κυρία Θεοτόκος δεχόταν τον μύστη της, οι άγγελοι τον ισάγγελο και οι όσιοι τον άξιο συναθλητή τους.
(Όσιος Παρθένιος ο Χίος)
("Χαρίσματα και Χαρισματούχοι", Ι. Μονή Παρακλήτου, τόμος Β΄, σ. 232-234)