311. Ας προτιμάμε να μας μαλώνουν οι άλλοι, δικαίως ή αδίκως, ως αμαρτωλούς εδώ κάτω, παρά να καταδικασθούμε κατά την Ημέρα της Κρίσεως ενώπιον όλου του κόσμου, ενώπιον των Αγγέλων και των ανθρώπων. ‘Ω, Κύριε, τι τρομερό κατάντημα θα ήταν εκείνο!
312. Γιατί, μετά από κάθε εξ ημέρες, έρχεται μία ημέρα αναπαύσεως; Για να μην ξεχνάμε, ότι μετά τους κόπους της παρούσης ζωής θα έλθη η ανέσπερος ημέρα της αναπαύσεως. Κατά το γραφικό: «Ἄρα ἀπολείπεται σαββατισμὸς τῷ λαῷ τοῦ Θεοῦ» (Εβρ. δ’ 9). Η Κυριακή λοιπόν συμβολίζει την ημέρα της κοινής αναστάσεως, οπότε περιμένει ατελεύτητος ανάπαυσις όσους εργάσθηκαν εδώ κάτω το θέλημα του Ιησού Χριστού.
313. Η προσφορά ελεημοσύνης στον φτωχό πρέπει να εμπνέεται από την αγάπη προς τον πλησίον. Αλλοιώς δεν είναι η ελεημοσύνη που εντέλλεται ο Χριστός. Άπλωνε το χέρι σου με αγάπη, χωρίς δύσθυμο καρδιά. Η ίδια η λέξις ελεημοσύνη φανερώνει ότι πρόκεται για προσφορά που πηγάζει από την καρδιά, ότι πρέπει να νοιώθουμε έλεος, ευσπλαχνία, όταν δίνουμε κάτι στον φτωχό. Αλλά και κάτι άλλο προϋποθέτει το ευαγγελικό νόημα της ελεημοσύνης: τη συντριβή για τα αμαρτήματα μας, την επιθυμία να συγχωρηθούμε γι’ αυτά. Γιατί λέγει η Γραφή: «Ελεημοσύνη εκ θανάτου ρύεται και αυτή αποκαθαριεί πάσαν αμαρτίαν» (Τωβ. ιβ’ 9). Όποιος κάνει ελεημοσύνη με κρύα διάθεσι, αυτός δεν αναγνωρίζει τις αμαρτίες του, δεν έχει την αληθινή αυτογνωσία. Η ελεημοσύνη κάνει καλό, πριν απ’ όλα, στον ίδιο τον ελεήμονα.
(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 133-134)