«Το καλό όνομα είναι πολυτιμότερο από ένα ακριβό μύρο» (Εκκλ. 7:1)
Κάποιος πέθανε στα ογδόντα του. Την κηδεία έπρεπε να κάνει ο νέος ποιμένας, που δεν τον είχε γνωρίσει. Έτσι, ζήτησε από μερικούς ενορίτες να πουν κάτι καλό για το νεκρό. Κανένας δεν ανταποκρίθηκε. «Όλοι εσείς τον γνωρίζατε για χρόνια, δε θα ήθελε λοιπόν κάποιος από σας να πει κάτι καλό γι’ αυτόν;» επέμενε ο ποιμένας. Τότε, ένας σηκώθηκε και είπε: «Αυτό που έχω να πω είναι ότι ο αδελφός του ήταν χειρότερος απ’ αυτόν!».
Όταν πεθάνουμε, τι θα πουν οι άλλοι για μας; Τα σχόλιά τους θα είναι θετικά ή αρνητικά; Ακούμε κάποτε να λένε: Αν θέλεις να ζήσεις σωστά, σκέψου τι θα ήθελες να πουν οι άλλοι για σένα όταν πεθάνεις. Τι κληρονομιά θα αφήσουμε στα παιδιά μας φεύγοντας από τη ζωή; Από τη ζωή αυτή μια φορά περνούμε. Ας μην τη σπαταλήσουμε άσκοπα, χωρίς να τη ζούμε σύμφωνα με το θέλημα του Θεού. Ας φροντίσουμε να ευαρεστήσουμε σε όλα το Θεό με τα λόγια μας και με τις πράξεις μας. Μόνο τότε θα αξίζει η ζωή μας, γιατί το κέρδος μας θα είναι αιώνιο.
(Γ.Σ.Κ.)
«Ο Κύριος κάνει σταθερά τα βήματα του ανθρώπου κι εγκρίνει την πορεία του» (Ψαλμός 37:23)
Οι γυναίκες δύο ιεροκηρύκων ήταν φίλες και συναντιόντουσαν συχνά. Ένα απόγευμα πίνανε τον καφέ τους διορθώνοντας λίγο τα παντελόνια των συζύγων τους. Η μια ρώτησε, γιατί στην εκκλησία που ήταν ποιμένας ο άντρας της και μιλούσε είχε πιο πολλά αποτελέσματα και μεγάλο ακροατήριο, ενώ στη δική της δε γινόταν το ίδιο. Αν κάποιος παρατηρούσε πιο προσεκτικά θα το καταλάβαινε. Η μια διόρθωνε το παντελόνι στα γόνατα, ενώ η άλλη το πίσω μέρος του παντελονιού. Ο ένας ήταν άνθρωπος προσευχής, ο άλλος άνθρωπος του καθισιού.
Ο Κύριος κάνει σταθερά τα βήματά μας όταν βαδίζουμε το χριστιανικό μας δρόμο με αγάπη και προσευχή σε Κείνον. Η προσευχή επιστρατεύει τις ουράνιες δυνάμεις του Κυρίου στη ζωή μας και φέρνει καρπούς. «Ας εγκαταλειφθούμε σιωπηλά στον Κύριο κι ας ελπίζουμε σ’ Αυτόν» (Ψαλμός 37:7).
Κύριε, τα πάντα είναι στα χέρια Σου. Κάνε σταθερά τα βήματά μου, γέμισέ με με την αγάπη Σου για να έχω καρπό στη ζωή μου.
(Α.Π.)