340. Αδελφοί μου και αδελφές μου, που προετοιμάζεστε για τη Θεία Κοινωνία. Ας φυλαχθούμε από την αδιαφορία ως προς τις αμαρτίες μας. Ας αποδιώξουμε την υπερηφάνεια της καρδιά μας, που λέγει: «Δεν χρειάζομαι καμμία συγχώρησι. Δεν είμαι ένοχος. Δεν έφταιξα πραγματικά σε τίποτε». Ή, πάλι: «Τα αμαρτήματά μου ήσαν ανθρώπινα, κάτι το φυσικό», λες και έπρεπε να είναι ο άνθρωπος ίδιος με τον Διάβολο. Πρόκειται για εωσφορική υπερηφάνεια. Ο ίδιος ο Εωσφόρος μιλά έτσι μες από την καρδιά μας. Ας συναισθανθούμε βαθειά, πολύ βαθειά τις απειράριθμές ανομίες μας. Ας νοιώσουμε συντριβή γι’ αυτές, αφού εξ αιτίας τους λυπήσαμε και προσβάλαμε τον Κύριο. Ας παραμερίσουμε κάθε δικαιολογία, αποφεύγοντας το παράδειγμα των Φαρισαίων, των υποκριτών. «ὅτι οὐ δικαιωθήσεται ἐνώπιόν σου πᾶς ζῶν» (Ψαλμ. ρμβ’ 2). Μονάχα ένας τρόπος είναι για να κινήσουμε το έλεος του Θεού: η ειλικρινής μας μετάνοια για ό,τι μας βαραίνει τη συνείδησι. Ας απομακρυνθούμε από την αδιαφορία και την ψυχρότητα. Ας αφοσιωθούμε στο θέλημα του Κυρίου με ζήλο ενεργό. Ας θερμανθούμε από τη φωτιά του Αγίου Πνεύματος. Ώ Θεέ μου, Θεέ μου! Οι ανομίες μας αληθινά ξεπέρασαν σε αριθμό τις τρίχες της κεφαλής μας, την άμμο της θαλάσσης και ακόμη δεν τις αισθανόμαστε, αδιαφορούμε γι’ αυτές. Εξακολουθούμε να τις θάλπουμε. «Ἐὰν ἀνομίας παρατηρήσης, Κύριε, Κύριε τίς ὑποστήσεται;» (Ψαλμ. ρκθ’ 3). Δός μας, Κύριε, πνεύμα συντετριμμένο και καρδιά ταπεινή, για να σου προσφέρουμε αληθινή μετάνοια. Αμήν.
(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 145-146)