145. Είναι αναγκαία η κοινωνία των μυστηρίων;
Όπου υπάρχει η δυνατότητα κοινωνίας των μυστηρίων, αυτά είναι απαραίτητα προς σωτηρία. Υπάρχουν βεβαίως περιπτώσεις που ο άνθρωπος ποθεί και θέλει να κοινωνήσει των ιερών μυστηρίων (να εξομολογηθεί, λ.χ., και να μεταλάβει) και όμως οι συνθήκες στις οποίες ζεί και διάφοροι άλλοι παράγοντες δεν του το επιτρέπουν. Τι γίνεται στις περιπτώσεις αυτές; Μπορεί ο Θεός άμεσα να χορηγήσει τη λυτρωτική χάρη του στις ψυχές των ανθρώπων που την ποθούν; Έκτακτη περίπτωση χορηγήσεως της χάριτος του Θεού έχουμε στο ληστή επάνω στο σταυρό, ο οποίος με μια μόνη του ομολογία κέρδισε τη βασιλεία των ουρανών. Άλλωστε η χάρη του Θεού όπου θέλει πνεί». Δεν δεσμεύεται απόλυτα σε τοπικούς θεσμούς και σχήματα. Είναι εύλογο, λοιπόν, να υποθέσουμε ότι στις περιπτώσεις που πιο πάνω αναφέραμε, είναι δυνατή η παροχή της χάριτος από τον πανάγαθο Θεό. Όπως όμως είναι νοητό, βαθύτερη γνώση και αίσθηση των καταστάσεων αυτών δεν μπορούμε να έχουμε. Η Αγία Γραφή δεν ομιλεί σχετικά με σαφήνεια.
Ότι όμως τα μυστήρια είναι απαραίτητα για τη σωτηρία του ανθρώπου, είναι έξω από κάθε αμφισβήτηση. Σ’ αυτό μας προσανατολίζει η θεία των μυστηρίων σύσταση. Ο Κύριος εφοδίασε με αυτά την Εκκλησία του, για να έχουν πνευματική ζωή οι πιστοί, να αγιάζονται και να ενώνονται εσωτερικά με το Θεό. Τα μυστήρια είναι η πνευματική ρίζα της ζωής. Όποιος δεν τα χρησιμοποιεί μοιάζει σαν το κλαδί που κόπηκε από τη ρίζα του και ξηράθηκε. Ο ακοινώνητος είναι πνευματικά νεκρός. Είναι σαν την ηλεκτρική λάμπα που αποσυνδέθηκε από τη γεννήτρια του ηλεκτρικού ρεύματος. Ούτε φως έχει ούτε θερμότητα. Είναι αναίσθητος στην παγερότητα του πνευματικού θανάτου. Η από αδιαφορία μη προσέλευση στα ιερά μυστήρια είναι πολύ επικίνδυνη. Αν δεν αναστραφεί με τη μετάνοια, θα γίνει αιτία ο άνθρωπος να χάσει την ψυχή του.
(Ανδρέου Θεοδώρου «Απαντήσεις σε ερωτήματα συμβολικά», εκδόσεις Αποστολική Διακονία, σελ. 210-211)