μακάριοι οι ελεήμονες.
Ματθαίου ε' 7.
Είναι οι μιμηταί του Ιησού. Οι ευεργέται της ανθρωπότητος. Οι ηλιαχτίδες της καθημερινής ζωής. Ο Ιησούς τους αγαπά ιδιαίτερα. Αναπαύεται σ' αυτούς. Αυτοί συνεχίζουν το έργο του. Κάνουν τον πόνο μαλακώτερο και τη δυστυχία ελαφρότερη. Αυτοί, αντίθετα με τους Φαρισαίους, σηκώνουν με αυτοθυσία το βαρύ φορτίο των άλλων. Είναι οι Σίμωνες οι Κηρυναίοι της ζωής. Ο Ιησούς τους ευγνωμονεί. Σηκώνουν το δικό του σταυρό, σηκώνοντας το σταυρό των άλλων.
Πόσο ιερό συναίσθημα να νοιώθης, ότι κάνεις τον Ιησού να αισθάνεται ευχαριστημένος, ικανοποιημένος, χαρούμενος. Αυτό το προνόμιο το έχουν οι ελεήμονες. Οι μεγάλοι και οι μικροί. Οι δανεισταί του Ιησού. Οι αίτιοι της χαράς του.
Ο Ιησούς έδειξε το παράδειγμα του ελεήμονος στους μαθητάς του. Το φτωχό «γλωσσόκομο», που κρατούσε ο Ιούδας, συχνά άδειαζε σε χέρια πιο φτωχά απ’ τα δικά του. Δεν θεωρούσε περιττό να κάνη ελεημοσύνες γιατί ήταν.... Θεάνθρωπος. Ακριβώς το αντίθετο. Επειδή ήταν ο ενανθρωπήσας υιός του Θεού έδειξε και με τον τρόπο αυτό, ότι ήταν ο ελεήμων και φιλάνθρωπος Θεός. Έδινε απ’ τα υπάρχοντά του στους έχοντας ανάγκη. Ελεούσε απ’ το υστέρημά του. (ιδέ Ιωαν. ιγ' 29). Ήταν κι αυτό μια ακόμα απόδειξις, ότι ήταν ο Θεός της αγάπης, η Αγάπη.
«Ανοίγεις συ την χειρά σου και εμπιπλάς παν ζώον ευδοκίας»(Ψαλμ. 144,16)