το δώρον
Ματθαίου ε’ 23.
Ο Ιησούς έβλεπε τους Ιουδαίους να προσφέρουν τα δώρα στο Ναό. Το θεϊκό του μάτι διέβλεπε, ότι αυτό το έκαναν «ανίπτοις χερσί». Χωρίς δηλαδή ψυχική καθαρότητα. Τα χέρια κουβαλούσαν το δώρο και η ψυχή ήταν δοσμένη στα πάθη της αντιθέσεως, του μίσους, της κακίας.
Ο Ιησούς δεν ήθελε τέτοια λατρεία. Ο ίδιος δια των προφητών την είχε καυτηριάσει (Ησ. α' 10. Ωσηέ στ' 6). Και τώρα την καταδικάζει αυτοπροσώπως. Συνιστά ψυχική προετοιμασία, συνδιαλλαγή, καθαρότητα. Και κατόπιν το δώρο.
Πόση ανάγκη έχουν ν' ακούσουν τον λόγο αυτό του Ιησού τα πλήθη των σημερινών πιστών, που πρόθυμα κουβαλούν τα δώρα τους στους ναούς; προσφορές, βαρύτιμα αναθήματα, ξυλόγλυπτα, εικόνες, πολυελαίους... Καλά όλα αυτά. Τί γίνεται όμως με την ψυχική καθαρότητα; Ο Θεός μας, ο Θεός των χριστιανών δεν είναι ο Ζευς των αρχαίων Ελλήνων ή ο Βάαλ των ανατολικών λαών, που απαιτούσαν μόνο τις «εκατόμβες» των θυσιών. Ο Θεός μας είναι ο Θεός του Ιησού Χριστού, ο ζωντανός και αληθινός Θεός «και τους προσκυνούντας αυτόν εν πνεύματι και αληθεία δει προσκυνείν».
«Τούτο θυσία, η προς τον αδελφόν καταλλαγή» (Ι. Χρυσόστομος, ΥΜ. 99).
(Επισκόπου Αχελώου Ευθυμίου Στυλίου, «Εκείνος» Ο Ιησούς Χριστός, εκδ. Γρηγόρη, σελ. 114)