Η συμμετοχή στον πόνο των άλλων
Όταν ο άνθρωπος πονάη για τον συνάνθρωπό του,
ο Θεός κατά κάποιον τρόπο συγκινείται, χαίρεται,
γιατί ο άνθρωπος αυτός, με την αγάπη που έχει, συγγενεύει μαζί Του,
και του δίνει θεία παρηγοριά.
Αλλιώς δεν θα μπορούσε να αντέξη τον πόνο για τον συνάνθρωπό του.
-Γέροντα, πώς μπορείς να νιώσης τον πόνο των άλλων;
-Όταν έχης κι εσύ κάποιον πόνο, σκέφτεσαι τον πόνο του άλλου,
έρχεσαι στην θέση του και πονάς πιο πολύ για κείνον.
Ο πόνος ο δικός σου δηλαδή σε βοηθάει να καταλάβης τον πόνο των άλλων.
Και όταν δέχεσαι με χαρά τον δικό σου πόνο, δίνεις στους πονεμένους παρηγοριά.
Πάντως άλλο είναι να μαθαίνης ότι αρρώστησε κάποιος και άλλο είναι να αρρωσταίνης ο ίδιος.
Τότε καταλαβαίνεις τον άρρωστο. Άκουγα «χημειοθεραπείες» και νόμιζα ότι είναι «χυμοθεραπείες»,
δηλαδή ότι κάνουν στους καρκινοπαθείς θεραπεία με χυμούς, με φυσικές τροφές!
Που να ξέρω; Τώρα όμως κατάλαβα τί ταλαιπωρία είναι.
-Οι χημειοθεραπείες, Γέροντα, είναι πιο δύσκολες από τις ακτινοβολίες;
-Πιό δύσκολες; Όλα, και οι ακτινοβολίες και οι χημειοθεραπείες είναι...
Το χειρότερο είναι που σού κόβουν την όρεξη• ενώ πρέπει να φάς καλά, δεν μπορείς να φάς καθόλου.
Και οι γιατροί σού λένε: «Πρέπει να τρώς». Έμ, πώς να φάς, αφού όλα αυτά σου
κόβουν την όρεξη και σε κάνουν πτώμα! Όταν έκανα ακτινοβολίες, ενώ καιγόμουν,
δεν μπορούσα να πιώ καθόλου νερό. Μου ερχόταν να κάνω εμετό, αισθανόμουν απέχθεια ακόμη και για το νερό .
-Γέροντα, αν κάνατε λίγο νωρίτερα την εγχείρηση...
-Τί νωρίτερα; Εγώ δεν κάνω προσευχή να περάση, γιατί έτσι συμπάσχω με τον κόσμο που υποφέρει.
Καταλαβαίνω πιο πολύ τους πονεμένους και συμμετέχω στον πόνο τους.
Άλλωστε και εμένα με ωφελεί πνευματικά. Ζητάω μόνο να μπορώ λίγο να εξυπηρετούμαι
και να εξυπηρετώ. Ό,τι θέλει όμως ο Θεός.
Όταν έχης κάποιο πρόβλημα στην υγεία σου και δεν σε απασχολή αυτό,
τότε έχεις κατά κάποιον τρόπο το δικαίωμα να παρακαλής τον Θεό να βελτιώση
την κατάσταση της υγείας των άλλων. Αλλά και όποιος δεν έχει δικό του πόνο,
ας πονάη τουλάχιστον γι’ αυτούς που πονούν. «Να πάρω τον γαταδόκκο σου»,
έλεγαν οι Φαρασιώτες, δηλαδή τον πόνο σου, το βάσανό σου, το φαρμάκι σου.
-Γέροντα, με τί τρόπο τον έπαιρναν;
-Με την αγάπη. Όταν με αγάπη λέη κανείς «νά πάρω τον πόνο σου», τον παίρνει.
Αλλά, αν τον πάρη, μετά θέλει πολλή υπομονή, πολλή παλληκαριά, πολλή δύναμη, για να τον αντιμετωπίση.
Έρχονται μερικοί και μου λένε: «Γέροντα, θέλω να πάρω τον πόνο σου».
Μερικοί το λένε από παλληκαριά, μερικοί όμως φοβητσιάρηδες δεν ξέρουν τί λένε.
Αυτοί με το παραμικρό τρέχουν στον γιατρό και εύκολα απογοητεύονται.
Τον λίγο πόνο τον δικό τους δεν μπορούν να σηκώσουν και λένε να πάρουν τον δικό μου πόνο!
Καλύτερα να κάνουν υπομονή στον δικό τους πόνο, να δέχωνται με χαρά ό,τι επιτρέπει
γι’ αυτούς ο Θεός και να μη ζητούν δήθεν από αγάπη να πάρουν την αρρώστια του άλλου.
Γιατί, αν τυχόν ο Θεός εκπληρώση το αίτημά τους και ξεχάσουν ότι οι ίδιοι το ζήτησαν,
θα γογγύσουν και μπορεί να τα βάλουν και με τον Θεό.

(Λόγοι Παϊσίου, τόμος Δ΄, Οικογενειακή Ζωή, Εκδ. Ιερού Ησυχαστηρίου "Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος", σελ. 218-220)