373. Ο Κύριος Ιησούς Χριστός, μαζί με τον Πατέρα του και το Άγιο Πνεύμα, είναι παντού. Οι Άγγελοι και οι Άγιοι είναι ένα πνεύμα με τον Κύριο. Αλλά αν, υπό την επήρεια του πονηρού πνεύματος, χάσης για ένα διάστημα την ολοκάρδιο πίστι στο Άγιο Πνεύμα, κατά το διάστημα αυτό είσαι αποξενωμένος από τον Υιό και τον Πατέρα, γιατί η πίστις δίδεται από το Άγιο Πνεύμα, από το Πνεύμα της Αληθείας, δηλαδή το Πνεύμα του Χριστού, ο Οποίος είπε: «ἐγώ εἰμι ἡ ἀλήθεια» (Ιω. ιδ’ 6). Ή από το Πνεύμα του Πατρός: «τὸ Πνεῦμα τοῦ πατρὸς ὑμῶν τὸ λαλοῦν ἐν ὑμῖν» (Ματθ. ι’ 20). Ή από το Πνεύμα του Υιού: «ἐξαπέστειλεν ὁ Θεὸς τὸ Πνεῦμα τοῦ υἱοῦ αὐτοῦ εἰς τὰς καρδίας ὑμῶν» (Γαλάτ. δ’ 6).
374. Ας μην ξεχάμε ποτέ ότι ο άνθρωπος είναι η πνοή του Θεού και η εικών του Θεού, -του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος- ενώ οι αμαρτίες και οι αδυναμίες του είναι επεισοδιακά φαινόμενα, προέρχονται απ’ έξω και μπορούν να λείψουν με τη θεία χάρι. «ραντιεῖς μὲ ὑσσώπω, καὶ καθαρισθήσομαι. πλυνεῖς μέ, καὶ ὑπὲρ χιόνα λευκανθήσομαι» (Ψαλμ. ν’ 9). Ας μη λησμονούμε ότι «Ούτως ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε τον υιόν αυτού τον μονογενή έδωκεν, ίνα πας ο πιστεύων εις αυτόν μη απόληται, αλλ' έχη ζωήν αιώνιον» (Ιω. γ’ 16). Και, μαζί με τον Θεό (όπως κάνει και ο Θεός), πρέπει να αγαπάμε κάθε άνθρωπο σαν τον εαυτό μας. Αγαπάμε τον εαυτό μας, παρά το ότι είμαστε μεγάλοι αμαρτωλοί. Πρέπει να αγαπάμε και τους άλλους, παρά το ότι και αυτοί είναι αμαρτωλοί, αφού κανείς άνθρωπος δεν είναι χωρίς αμαρτία.
(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 159-160)