Ο μακαριστός π. Χαράλαμπος, που διετέλεσε και Ηγούμενος της Ιεράς Μονής Διονυσίου του Αγίου Όρους, όταν ήταν στη Νέα Σκήτη το 1964, σε ανύποπτη στιγμή και στην ερώτησή μου:
- Τι διαφέρει η ειρήνη του Χριστού από την ειρήνη του κόσμου, απάντησε:
- Ειρήνη με ειρήνη έχει διαφορά. Υπάρχει τεράστια διαφορά από την ειρήνη που δίδει ο Θεός. Ούτω κάποτε προσευχόμενος πλησίον του παραθύρου του κελιού μου, αισθάνθηκα ένα πράγμα, που δεν μπορεί να το εκφράση κανείς. Εκεί που προσευχόμουν, ακούω ξαφνικά μια βοή “σσς….σσσσ.….σσσσσ”. Αι αισθήσεις μου αι εξωτερικαί κόπηκαν και “άνοιξε” μέσα στην καρδιά μου μία ειρήνη σε ανέκφραστο βαθμό. Δεν μπορούσα να κουνηθώ. Μία ανέκφραστος γλυκύτης, γαλήνη, ειρήνη.. Δεν περιγράφεται! Αισθανόμουν Παράδεισον μέσα μου. Αυτό ίσως κράτησε μία ώρα. Κατόπιν υποχώρησε. Έμεινε όμως μέσα μου. Βεβαίως, ελάχιστο πράγμα παρέμεινε. Και έκτοτε ό,τι κι αν συνέβαινε, οιαδήποτε φροντίδα, ταραχή, πειρασμός κλπ, η ειρήνη από μέσα μου δεν χανόταν. Όταν έφυγε εκείνη η μεγάλη και ανέκφραστος ειρήνη, έκλαιγα, φώναζα: Τι ήτανε αυτό, τι ήταν αυτό; Θεέ μου, έλεγα, αυτή ήταν η ειρήνη που έδωσες στους Αγίους Αποστόλους: «ειρήνην την εμήν δίδωμι υμίν»; Δε μπορούσα να βαστάξω. Έκλαιγα, έκλαιγα. Τι ήτανε αυτό, Θεέ μου;!»
Το κήρυγμα της Εκκλησίας για την ειρήνη το αντιλαμβάνονται διαφορετικά οι άνθρωποι που ζουν στην αμαρτία και στην διαφθορά και ζητούν μια εξωτερική ειρήνη χωρίς φόβους, κινδύνους, πείνα, δυστυχία, ταραχές, επαναστάσεις και πολέμους, διαδηλώνοντας με συνθήματα τύπου: «Κάνετε έρωτα και όχι πόλεμο». Ζητούν να ζουν χωρίς Θεό, χωρίς Εκκλησία, χωρίς Μυστήρια, χωρίς Ευαγγέλιο, χωρίς νόμους Θεού. Θέλουν ειρήνη χωρίς κανόνες και απαγορεύσεις. Θέλουν μια ειρήνη χωρίς ηθικούς φραγμούς. Θέλουν την ειρήνη της καταναλωτικής κοινωνίας και των υλικών-σαρκικών απολαύσεων. Μία ειρήνη, που να μην έχη τον κόπο της αρετής. Τέτοια ειρήνη όμως δεν την θέλει πρώτα-πρώτα ο Θεός και δεν είναι αυτή, που ζητεί ο πιστός χριστιανός στη Θεία Λειτουργία, όταν λέγη «υπέρ της άνωθεν ειρήνης…του Κύριου δεηθώμεν».
Όσοι ειλικρινά πιστεύουν και μετανοούν και καταθέτουν στα πόδια του Εσταυρωμένου, στο πετραχήλι του Πνευματικού, την ενοχή και την αμαρτία, αυτοί φεύγουν από το εξομολογητήριο με ειρήνη. Με ειρήνη, που «υπερέχει πάντα νουν», ακατάληπτη. Δεν μπορούν ούτε να την μετρήσουν, ούτε να την διηγηθούν.
("Εμπειρίες κατά τη Θεία Λειτουργία" - πρωτοπρεσβύτερου Στέφανου Κ. Αναγνωστόπουλου, εκδόσεις Γ. Γκέλμπεσης, σελ. 59-60)