2,20-22. «Eι ουν αποθάνατε συν τω Χριστώ από των στοιχείων του κόσμου, τι ως ζώντες εν κόσμω δογματίζεσθε, μη όψη μηδέ γεύση μηδέ θίγης, & έστι πάντα εις φθοράν τη αποχρήσει, κατά τα εντάλματα και διδασκαλίας των ανθρώπων;»

Η ζωή στον Χριστό, είναι ζωή στην Εκκλησία, είναι ζωή στην ολόπλευρη αλήθεια.

Αυτή δεν διαβιώνεται «δια του κόσμου», ούτε για χάρη του κόσμου, ούτε υπηρετεί τον κόσμο, ούτε τα στοιχεία του κόσμου.

Ο άνθρωπος που είναι ολόκληρος στον Χριστό, είναι ολοκληρωτικά νεκρός για τα στοιχεία του κόσμου. Γιατί δεν βλέπει σ’ αυτά, ούτε την πηγή της ζωής, ούτε την πηγή της αλήθειας, ούτε την πηγή της επίγνωσης, της «κατά Θεόν» επίγνωσης.

Ο άνθρωπος του Χριστού, γνωρίζει την αξία κάθε δημιουργήματος και την σωστή του θέση μέσα στο σύμπαν. Ποτέ δεν θεοποιεί κανένα, και αν ακόμη έχει σχέση, οποιαδήποτε σχέση, απέναντι σε όλα, σαν λογικά δημιουργήματα.

Ο άνθρωπος με τον Θεό Λόγο, κυριαρχεί στον κόσμο, ελέγχει τον κόσμο, υποδουλώνει τον κόσμο και τα στοιχεία του κόσμου, χωρίς να υποδουλώνεται σ’ αυτά. Και πετυχαίνει αυτόν τον στόχο, αν είναι «πεπληρωμένος» με τις ζωοδοτικές και ένθεες δυνάμεις του Θεού Λόγου. Και με αυτές «πληρούται», καταλαμβάνεται «πλήρως», αν ζει στο άγιο σώμα του Θεού Λόγου, του Κυρίου Ιησού Χριστού, την Εκκλησία.

Έξω από την Εκκλησία, οι άνθρωποι υποδουλώνονται στα στοιχεία του κόσμου και δεν κυριαρχούν πλέον σ’ αυτά.

Αυτοί, στα μεμονωμένα στοιχεία, βλέπουν την πορεία της ζωής τους ή θεωρούν αυτά σαν οδηγούς και χειραγωγούς της ζωής τους, αποδίδοντας σ’ αυτά δημιουργικές, παραγωγικές, ποιητικές και προνοητικές δυνάμεις. Ισχύει αυτό που λέγει σε άλλο σημείο ο Απόστολος· «εσκοτίσθη η ασύνετος αυτών καρδία· φάσκοντες είναι σοφοί εμωράνθησαν,... και εσεβάσθησαν και ελάτρευσαν τη κτίσει παρά τον κτίσαντα...» (Ρωμ. 1,21-25).

«Μη άψη μηδέ γεύση μηδέ θίγης». Αυτές είναι οι «προδιαγραφές», με την βοήθεια των οποίων ο άνθρωπος υποδουλώνεται σε κάθε στοιχείο του κόσμου, σαν κάτι πιο έξυπνο, δυνατότερο και θετικότερο στους ανθρώπους.

Γιατί στην πραγματικότητα, τα υλικά στοιχεία χρησιμοποιούνται και «υπόκεινται» σε φθορά και αχρήστευση, «α έστι πάντα εις φθοράν τη αποχρήσει», και θεοποιώντας τα ο άνθρωπος, γίνεται προσκυνητής των δημιουργημάτων, ειδωλοπροσκυνητής, δηλαδή υπηρετεί τα δημιουργήματα και όχι τον Δημιουργό.

Στην ενσάρκωση του Θεού Λόγου, βρίσκεται όλη η θεϊκή σοφία, όλη η δύναμη και όλη η «ισχύς».

Ο άνθρωπος πρέπει να είναι πολύ τυφλός και κουφός, άμυαλος και νεκρός, για να δέχεται και να ζει «κατά τα εντάλματα και τις διδασκαλίες των ανθρώπων».

Και τι είναι, τι περιέχεται σ’ αυτές; χωρίς καμιά αμφιβολία, σ’ αυτές είναι «α έστι πάντα εις φθοράν τη αποχρήσει».

("Προς Κολασσαείς Επιστολή Αποστόλου Παύλου", Αγ. Ιουστίνου Πόποβιτς, σελ. 101-103)