Φωνάζοντας ο ιερεύς «τας θύρας, τα θύρας..» αλληγορικά προτρέπει να προσέξουμε τις αισθήσεις μας, το μυαλό μας, τις σκέψεις μας, διότι δια μέσου αυτών περνά ο θάνατος. Το βεβαιώνει και η Αγία Γραφή: ο θάνατος εισέρχεται «δια των θυρίδων». Οι «θυρίδες» είναι οι αισθήσεις του ανθρώπου και οι λογισμοί του. Είναι έγκλημα να είμεθα μέσα στο Ναό και το μυαλό μας να ταξιδεύη ακόμα και σε πονηρές παραστάσεις. Κλείσιμο λοιπόν και σφράγισμα όλων των αισθήσεων δια της προσοχής και προσευχής «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με».
Αν ο χριστιανός που εκκλησιάζεται, καταφέρη ν’ απομονωθή από τον υλικό κόσμο, που τον περιβάλλει, τότε μπορεί –με την Χάρι του Αγίου Πνεύματος- να φθάση (εν εκστάσει ψυχής) στη θέα της Θριαμβεύουσας Εκκλησίας και των απορρήτων μυστηρίων του Θεού.
Η εκφώνησις «Τας θύρας, τα θύρας!...» αναγωγικά πλέον μας φανερώνει την παροδικότητα της ζωής και του παρόντος κόσμου, αλλά και την είσοδό μας στους νυμφικούς θαλάμους του Νυμφίου Ιησού Χριστού, που θα πραγματοποιηθή οριστικά, αμετάκλητα και ολοκληρωτικά στην Δευτέρα Παρουσία, μετά τον φοβερό χωρισμό των πιστών από τους αμετανόητους και την ακόμα φοβερώτερη απόφασι του Δικαίου Κριτού και Κυρίου ημών Ιησού Χριστού!
(Εμπειρίες κατά τη Θεία Λειτουργία - πρωτοπρεσβύτερου Στέφανου Κ. Αναγνωστόπουλου, εκδόσεις Γ. Γκέλμπεσης, σελ. 303)