Από τον λόγο Αντιόχου Μοναχού της Λαύρας του Αββά Σάββα
«Το να αφιερώνει κανείς χρόνο στην αδιάλειπτη προσευχή είναι αναγκαίο και επωφελές σε όλους. Ας ζητήσουμε λοιπόν από τον Πατέρα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού να μας δώσει σύνεση πνευματική, ώστε να αποκτήσουμε νήψη, να βρισκόμαστε σε εγρήγορση και να ζητάμε να γίνεται το θέλημα Του στη ζωή μας. Διότι αυτό μας έδωσε ως εντολή ο Θεός και Σωτήρας μας, το πνευματικό φώς, το Όν το αληθινό, να ζητούμε δηλαδή να γίνεται το θέλημά Του. Όταν λοιπόν επικαλούμαστε την Αγία και Ομοούσιο Τριάδα με αγνές προσευχές, καθαρό μυαλό και με σκοπό την ένωσή μας με τον Θεό, προσεγγίζουμε και παραλαμβάνουμε τα πανάρετα δώρα που προέρχονται απ’ Αυτήν. Η προσευχή είναι ανώτερη όλων των αρετών, γιατί όντας καθαρή, αγγίζει τον Θεό. Η προσευχή είναι βλαστός πραότητας και αοργησίας, υπόθεση χαράς και ευχαριστίας, προφύλαξη από την λύπη και τη βαρυθυμία. Είναι λοιπόν ανάγκη ο νούς να βρίσκεται σε μεγάλη προσοχή κατά την ώρα της προσευχής και το στόμα να σιωπά. Τότε μπορεί κανείς να προσευχηθεί. Διότι η προσευχή είναι ομιλία προς τον Θεό. Η εν πνεύματι προσευχή που συνοδεύεται από πένθος αποβαίνει τροφή του νου, όπως ακριβώς ο άρτος για το σώμα. Μακάριος ο νους, ο οποίος κατά την ώρα της προσευχής ομιλεί στον Θεό δίχως περισπασμούς. Αυτός ανεβαίνει ψηλά σαν νεογένητος αετός και γίνεται φωτεινός από την φωτοειδή αλλοίωση του θεού, καθώς έτσι διδαχθήκαμε: «Γενηθήτω το θέλημά Σου». Αυτός που θέλει να προσεύχεται καθαρά, προηγουμένως, πρέπει να προσευχηθεί για να έχει τη συνέργια των δακρύων, ώστε με το πένθος, δηλαδή τη λύπη για τις αμαρτίες, να εξημερώσει την αγριότητα της ψυχής και έτσι να φθάσει στην καθαρή προσευχή. Διότι η επίμονη και συνεχής προσευχή, για της ομιλίας προς τον Θεό, αρπάζει τον νου από τις κοσμικές σκέψεις και τον τοποθετεί μπροστά στον Θεό· και το πλησίασμα αυτό τον πλημμυρίζει ευλάβεια και πραότητα. Χωρίς όμως ταπεινοφροσύνη, η προσευχή δεν γίνεται ευπρόσδεκτη. Ο Κύριος επιβλέπει την προσευχή των ταπεινών και δεν απαξιώνει τη δέησή τους. Έτσι λοιπόν, αυτός που θέλει να καθαρίσει την καρδιά του, πρέπει να τη θερμάνει με την παντοτινή μνήμη του Θεού. Αυτός ας είναι διαρκές έργο και μελέτη του. Διότι, δεν πρέπει άλλοτε να προσευχόμαστε και άλλοτε όχι· αλλά πάντοτε να διαθέτουμε χρόνο για την προσευχή με προσεκτικό νου, ακόμη κι αν βρισκόμαστε κάπου έξω από το κελλί της προσευχής»
(“Το γνώθι σαυτόν” κείμενα αυτογνωσίας – Αγίου Νεκταρίου Πενταπόλεως, εκδόσεις Άθως, σελ. 113-115)