396. Η Γέννησις του Χριστού: «Χριστός επί γης!». Ήλθε στη γη Εκείνος που μας έπλασε από το χώμα και μας ενφύσησε τη θεία του πνοή. Ο «διδούς πάσι ζωήν και πνοήν και τα πάντα» (Πραξ. Ιζ’ 25). Εκείνος που με μόνο τον λόγο του κάλεσε τα ορατά και τα αόρατα από την ανυπαρξία στην ύπαρξι και που οι χορείες των Αγγέλων τον διακονούν και τον προσκυνούν με φόβο και χαρά. Και με τι ταπείνωσι ήλθε! Γεννήθηκε από μία φτωχή παρθένο, σ’ ένα σπήλαιο και, τυλιγμένος με φθηνά σπάργανα, ανεκλίθη σε μία φάτνη. Πλούτη, τιμές και δόξες του κόσμου τούτου, προσκυνήστε ταπεινά τον Σωτήρα των ανθρώπων. Μην υπερηφανεύεστε πλέον για τη σημασία που σας δίνει ο κόσμος. Δόξα αυτού του κόσμου, μάθε εδώ, μπροστά σ’ αυτή τη φάτνη, τη ματαιότητα σου. Αλλά και όλοι ας ταπεινωθούμε. Ας προσκυνήσουμε ταπεινά την ανεκλάλητο Ταπεινωσύνη του Βασιλέως των πάντων, του Θεού μας, που ήλθε για να μας γιάνη τις ασθένειες, να μας σώση από την υπερηφάνεια, τη ματαιοδοξία, την εξαχρείωσι και κάθε αμαρτωλό ρύπο.
396. Η αμαρτία, αυτή καθεαυτή, είναι φωτιά. Έτσι και εμείς λέμε ότι κάποιος φλογίζεται από τον σαρκικό οίστρο ή τον καίει η επιθυμία του κακού. Η αμαρτία έχει μέσα της μία πύρινη καταδίκη. Και τι θ’ απογίνη λοιπόν μ’ αυτή τη φωτιά, αν ο αμαρτωλός μείνη αμετανόητος και ο Θεός τον εγκαταλείψη εντελώς; Θα βρεθή στη μεγάλη φωτιά της Κολάσεως, στο ακοίμητο πυρ της Γεένης. Αυτή η φωτιά υπάρχει πραγματικά. Και εμείς, αναίσθητοι μπροστά σ’ αυτό το ενδεχόμενο, δεν φοβόμαστε, δεν τρέμουμε. Σπαταλάμε τη ζωή μας σε διασκεδάσεις. Είμαστε ψυχροί απέναντι της Εκκλησίας. Δεν εκτελούμε τα χριστιανικά μας καθήκοντα. Μένουμε αποτελματωμένοι στην αμαρτία. Αλλοίμονό μας!
(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 171-172)