3. Μια άλλη φορά ο Κύριος περνούσε, ημέρα Σάββατο, μαζί με τους αγίους μαθητές και αποστόλους Του μέσα από χωράφια σπαρμένα σιτάρι. Οι μαθητές Του επεινούσαν. Και άρχισαν να κόβουν στάχυα. Να τα τρίβουν στα χέρια τους. Να βγάζουν τους σπόρους - σιτάρι. Και να τους τρώνε.
Οι Φαρισαίοι αυτό το είδαν. Και είπαν στον Κύριο: «Ιδού, οι μαθηταί Σου ποιούσιν ο ουκ έξεστι (=πράγμα που δεν επιτρέπεται) εν Σαββάτω»
Τότε ο Κύριος, αφού τους θύμισε τον Δαβίδ* και τους ιερείς**, (ότι δηλαδή ο πρώτος, ο Δαβίδ, σε μια δεδομένη στιγμή παρέβη την σχετική διάταξη του νόμου, ενώ οι άλλοι, οι ιερείς, την καταπατούν συνεχώς εκτελώντας άλλη εντολή του νόμου), επανέλαβε στους φαρισαίους για μια ακόμη φορά την τρομερή Του παρατήρηση, με τα λόγια: «Ει εγνώκειτε, τι εστιν «έλεον θέλω και ου θυσίαν», ουκ αν κατεδικάσατε τους αναιτίου». (Δηλαδή: Αν είχατε φροντίσει να μάθετε, τι σημαίνουν τα λόγια «έλεον θέλω και όχι θυσίαν», δεν θα κατεδικάζατε τόσο εύκολα τους άλλους για πράξεις, για τις οποίες δεν είναι ένοχοι.
Η ψυχοσύνθεση του σκανδαλισμένου φαρισαίου είναι τρομερά σχολαστική και απαίσια κακοδιάθετη. Κάνει μια φοβερά λεπτόλογη εξέταση. Σκοτώνει για το γράμμα του νόμου. Και καταπατεί ασύστολα την ουσία του!
4. Ώ φαρισαίε τυφλέ και σκοτισμένε! Άκουσες, τι σου λέγει ο Κύριος: «Έλεον θέλω». Τι κάθεσαι και ψάχνεις για τις ελλείψεις του πλησίον σου; Γίνε λίγο πιο εύσπλαχνος απέναντί του. Είναι και αυτός μέλος σου. Η αδυναμία, που σήμερα διαπιστώνεις σ’ αυτόν, αύριο θα είναι δική σου!
Ξέρεις γιατί σκανδαλίζεσαι;
Επειδή είσαι υπερήφανος και τυφλός.
Επειδή τηρείς μερικές εξωτερικές τυπικές διατάξεις, και μετά ξελιγώνεσαι στον αυτοθαυμασμό.
Γι’ αυτό τον βλέπεις, ότι καταπατεί κάτι μικρολεπτομέρειες του νόμου.
Γι’ αυτό δεν κάνεις τον κόπο να ιδής, ότι έχει και μερικές κρυφές αρετές, πολύ μεγάλες και πολύ ευάρεστες στον Θεό. Μα που μένουν άγνωστες σε σένα. Επειδή είσαι υπερόπτης, οιηματίας, σκληρόκαρδος.
Δεν τον «κυττάζεις» τον εαυτό σου, όσο πρέπει! Γι’ αυτό δεν τον βλέπεις και δεν τον ξέρεις! Αυτή είναι η αιτία, που δεν το λες και συ, πως είσαι αμαρτωλός.
Γι’ αυτό δεν έχεις συντριβή καρδίας.
Γι’ αυτό δεν έχεις μετάνοια και ταπείνωση.
Γι’ αυτό δεν μπορείς να το καταλάβης, ότι για να σωθής, έχεις και συ –όπως και όλοι οι άλλοι- ανάγκη από την ευσπλαχνία του Θεού.
Είναι πολύ φοβερό να μη το ξέρης, πως είσαι αμαρτωλός.
(*) Κατά την Π. Διαθήκη, στην Σκηνή του Μαρτυρίου και στον Ναό, δεν επιτρεπόταν η είσοδος σε μη ιερείς. Στον Ναό, και συγκεκριμένα στα Άγια, ευρίσκετο και η τράπεζα με τους άρτους της προθέσεως, τους οποίους ο μωσαϊκός νόμος (Λευιτ. 24, 5-9) δεν επέτρεπε να φάγουν παρά μόνο ιερείς. Αυτήν την διάταξη την κατεπάτησε ο Δαβίδ! Εμπήκε στον ναό, πράγμα που δεν επιτρέπετο, έλαβε τους άρτους της προθέσεως και τους έφαγε! Και μάλιστα έδωκε και στους συντρόφους του, που δεν ήσαν ούτε ιερείς ούτε καν προφήτες, αλλά απλοί νεαροί στρατιώτες (Α' Βασ. 21.7).
(**) Ο Νόμος του Θεού ώριζε: Το Σάββατο δεν επιτρέπεται να γίνεται καμμιά εργασία. Είναι ημέρα αναπαύσεως. Όμως οι ιερείς στον Ναό τις ημέρες αργίας, εορτής και αναπαύσεως, έχουν εξαντλητική εργασία για την εξυπηρέτηση του λαού. Μα έτσι... βεβηλώνουν το "Σάββατο"! παρατηρεί στους φαρισαίους ο Κύριος ειρωνικά.
(“Ο Φαρισαίος” – επισκόπου Ιγνατίου Μπριαντσιανίνωφ, εκδόσεις Ιεράς Μητροπόλεως Νικοπόλεως, σελ. 13-15)