412. Κύριε, αξίωνε όσους εκκλησιάζονται με τον φόβο σού, την πίστι σου και την αγάπη σου, να φωτίζωνται οι καρδιές τους, να ανανήφουν από την αμαρτία, να αγιάζωνται, να ειρηνεύουν, να ενισχύωνται ψυχικά, να αναγεννώνται μέσα στην πίστι, την ελπίδα και την αγάπη. Κάνε τους να προκόπτουν στην ευαγγελική τελειότητα. Να έχουν αμοιβαία αγάπη. Κρυστάλλινο ήθος. Αυταπάρνησι. Εγκράτεια. Αξίωνε για όλα αυτά, Κύριε, αξίωνε όσους νοιώθουν την ανάγκη να έρχωνται στον ναό σου. Γιατί η ώρα πλησιάζει και η κρίσις είναι επί θύραις για όλους ανεξαίρετα. Όλοι θα δώσουν απολογία προ του φοβερού σου βήματος. Γι’ αυτό, αξίωσε και όσους δεν αισθάνονται την ανάγκη του εκκκλησιασμού, να τον αγαπήσουν.
413. Υπάρχει στενή σχέσις ανάμεσα στην εικόνα και το Πρωτότυπό της. Ανάμεσα στον ευσεβή άνθρωπο και τον Θεό. Ανάμεσα στα μέλη και την Κεφαλή του μυστικού Σώματος. Ανάμεσα στην ποίμνη και τον Ποιμένα. Ανάμεσα στην Άμπελο και τα κλήματα. Ώ, αν πιστεύαμε βαθειά αυτή την αλήθεια, πόσο διαφορετική θα ήταν η ζωή μας! Πόσο αγνά και με τι αγάπη θα ζούσαμε! Πόσο στοργικοί θα είμαστε ο ένας στον άλλον! Πόσο επιεικείς, μακρόθυμοι και συγχωρητικοί! Γιατί θα ξέραμε, εκτός των άλλων, ότι και εμείς οι ίδιοι έχουμε ανάγκη ελέους εκ μέρους και του Θεού και των ανθρώπων, όντας τόσο αδύνατοι ψυχικά και σωματικά.
(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 177-178)