423. Πόσο αγαθός είσαι, Κύριε! Και πόσο κοντά μου σε έχει φέρει η αγαθότης σου! Τόσο κοντά, που μπορώ να σου μιλώ και να μου μιλάς. Να στηρίζωμαι από σένα. Να αναπνέω μέσα σε σένα. Να νοιώθω ενωμένος μαζί σου, Κύριε, αξίωνέ με να αγαπώ εσένα και τον πλησίον μου με άδολο αγάπη, ώστε να βρίσκωμαι πάντοτε μαζί σου και να αποκομίζω ειρήνη από σένα. Κύριε, φύλαξέ με, ώστε ούτε για μία στιγμή να μην ακολουθήσω τον μιαρό εχθρό, τον Διάβολο, να μην πέσω ούτε για μία στιγμή στις παγίδες της αμαρτίας, που εκείνος μου στήνει. Κάνε, Κύριε, ώστε πάντοτε να είμαι εξ ολοκλήρου δικός σου.
424. Πολυέυσπλαχνε Κύριε Ιησού Χριστέ, πόσα και πόσα χαρίσματα μου έδωσες έως τώρα, κατά τη διάρκεια του επί γης βίου μου! Σ’ ευχαριστώ, Πανάγαθε. Αλλά αν τα επί γης χαρίσματα είναι τόσο πολλά, τόσο ποικίλα, τόσο γλυκά, τι θα είναι εκείνα που με περιμένουν στη βασιλεία σου; Θα είναι απείρως πιο πολλά και πιο γλυκά. Μη μου τα στερήσης, ελεήμον και φιλάνθρωπε. Μη τα στερήσης και από τους άλλους. Κάμε να σε γνωρίσουν όλοι πάνω στη γη. Γιατί όλα σου τα πλάσματα τα αγαπάς. Και αξίωνέ με, Κύριε και Δέσποτα της ζωής μου, να υπομένω με καρτερία κάθε θλίψι του βίου μου εδώ κάτω. Οι θλίψεις είναι αναγκαίες για τον «παλαιό» άνθρωπο, που φέρω μέσα μου. Φιλάνθρωπε, δίδαξε και τον υπόλοιπο λαό σου να τις δέχεται με καρτερία και φώτισέ τον να βλέπη τη χρησιμότητά τους. «Τη θλίψει υπομένοντες» (Ρωμ. ιβ’ 12). «Εν τω κόσμω θλίψιν έξετε» (Ιω. ιστ’ 33).
(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 182-183)