3. Ο κενόδοξος φαρισαίος φαντάζεται, ότι ευχαριστεί τον Θεό. «Ο Θεός, ευχαριστώ σοι, λέγει, ότι ουκ ειμί ώσπερ οι λοιποί των ανθρώπων: άρπαγες, άδικοι, μοιχοί». Απαριθμεί τα γνωστά αμαρτήματα, τα ορατά με το μάτι. Για τα εσωτερικά αμαρτήματα: υπερηφάνεια, πονηρία, μίσος, φθόνο, υποκρισία, ούτε λέξη! Όμως αυτά είναι χειρότερα. Αυτά σκοτώνουν και νεκρώνουν την ψυχή. Και την κάνουν ανίκανη για μετάνοια. Αυτά σβήνουν την αγάπη προς τον πλησίον. Αυτά γεννούν το σκανδαλισμό, που γεμίζει την ψυχή παγεράδα, εγωισμό και μίσος.
Ο κενόδοξος φαρισαίος φαντάζεται, πως ευχαριστεί τον Κύριο για τα καλά του έργα. Μα ο Θεός αποστρέφει το πρόσωπό Του. Ο Θεός εκφέρει εναντίον του την τρομερή ετυμηγορία: «Πας ο υψών εαυτόν ταπεινωθήσεται».

4. Όταν ο φαρισαϊσμός δυναμώση και ωριμάση, κατακτάει την ψυχή. Και τότε η ψυχή δίνει φρικαλέους καρπούς.
Δεν υπάρχει ανομία, που θα δίσταζε να την κάμη ένας τέτοιος φαρισαίος. Οι φαρισαίοι δεν δίστασαν να βλασφημήσουν ακόμη και το Άγιο Πνεύμα. Δεν δίσταζαν να αποκαλέσουν τον Υιό του Θεού δαιμονισμένο. Οι φαρισαίοι επέτρεψαν στον εαυτό τους να εκστομίση, ότι ο ενανθρωπήσας Θεός, που ήλθε στη γη για την σωτηρία μας, ήταν απειλή για την δημόσια τάξη, και για την πολιτική ύπαρξη των Ιουδαίων!
Και γιατί αυτές οι δαιδαλώδεις επινοήσεις; Για να μπορέσουν με την μάσκα του ζήλου (τάχα για την σωτηρία του λαού, και για τήρηση του νόμου και της θρησκείας) να κορέσουν την ακόρεστη κακία τους. Και δεν τους ένοιαζε, που χρειαζόταν γι’ αυτό να χύσουν αίμα, θυσία στο μίσος και τον φθόνο τους, και να γίνουν θεοκτόνοι.

5. Ο φαρισαϊσμός είναι ένα φοβερό δηλητήριο.
Ο φαρισαϊσμός είναι μία ψυχική πάθηση, που πρέπει να μας προκαλεί φρίκη. *

* Αξίζει να μελετήσωμε βαθειά και με πολλή προσοχή τα ακόλουθα ιερά λόγια:
Οι πλούσιοι, που λυσσάνε για χρήματα, συνεχώς τινάζουν τα ρούχα τους για να μη τους τα φάη ο σκώρος!
Συ βλέπεις , ότι ένας άλλος σκώρος απειλεί την ψυχή σου! Πώς δεν φροντίζεις να την προφυλάξης; Πώς δεν την περιποιείσαι; Πώς δεν φροντίζεις να μάθης, τι είναι η ψυχή, ποια τα μέλη της; ποια η κεφαλή της;
Ναι! Και μέλη έχει. Και κεφάλι. Και μάλιστα τα πιο ωραία, που μπορεί κανείς να φαντασθή!
Ερωτάς, ποια είναι κεφαλή της ψυχής;
Η ταπεινοφροσύνη.
Για αυτό ο Χριστός άρχισε από αυτήν. Για αυτό πρώτα από όλα είπε: «Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι». (Ιωάννου Χρυσ. Εις το κατά Ματθαίον, Ομιλία 47, γ’).
Και ακριβώς επειδή η ταπεινοφροσύνη είναι η κεφαλή όλων των αρετών της ψυχής, για αυτό, ο μακάριος στάρετς Βαρσανούφιος έλεγε με έμφαση στον υποτακτικό του. Επάνω από όλα και πριν από όλα η ταπείνωση. Έχε ταπείνωση. Έχε ταπείνωση. (Στάρετς Βαρσανούφιος, τ. Β’ Πρέβεζα 1988, σελ. 31).

(“Ο Φαρισαίος” – επισκόπου Ιγνατίου Μπριαντσιανίνωφ, εκδόσεις Ιεράς Μητροπόλεως Νικοπόλεως, σελ. 22-24)