Όχι, δεν επιτρεπεται. Κατά την ορθόδοξη πίστη για την τέλεση της θείας ευχαριστίας χρησιμοποιούνται ένζυμος άρτος (κοινό ψωμί ζυμωτό) και οίνος «ύδατι κεκραμένος» (να έχει μέσα του ανακατεμένο νερό). Τη θέση αυτή εκφράζει η αγ. Γραφή και η παράδοση της Εκκλησίας. Κατά τη διήγηση του Δ’ Ευαγγελίου το Πάσχα τότε δεν συνέπιπτε την Παρασκευή, 14 του μήνα Νισάν, αλλά το Σάββατο, 15 του ίδιου μήνα. Γιαυτό και οι αρχιερείς και οι γραμματείς δεν εισήλθαν στο πραιτώριο την Παρασκευή, ήμερα του θανάτου του Χριστού, «ίνα μη μιανθώσιν αλλ΄ ίνα φάγωσι το Πάσχα». Ως γνωστόν, η βρώση των άζυμων άρχιζε από την πρώτη ήμερα του Πάσχα, δηλαδή το εσπέρας της Παρασκευής (14 Νισάν) και διαρκούσε επτά ημέρες. Ο Κύριος το τελευταίο Πάσχα της ζωής του το έφαγε το βράδυ της Πέμπτης (13 Νισάν), δηλαδή σε εποχή που δεν ήταν εν χρήσει άζυμος άρτος. Άρα ο Κύριος, συστήνοντας το Πάσχα της Καινής Διαθήκης, χρησιμοποίησε σαφώς ένζυμο άρτο. Αλλά και οι Χριστιανοί της πρώτης αποστολικής Εκκλησίας, οι προσκαρτερούντες στα Ιεροσόλυμα «τη κλάσει του άρτου», χρησιμοποιούσαν ένζυμο άρτο, εξαιρουμένων των Ιουδαϊζόντων, που χρησιμοποιούσαν άζυμα.
Από την πράξη αυτή της αρχαίας Εκκλησίας παρεξέκλιναν οι Ρωμαιοκαθολικοί (από τον 10 αιώνα) και οι Διαμαρτυρόμενοι (οι Αγγλικανοί χρησιμοποιούν και ένζυμο άρτο), χρησιμοπιούντες άζυμο άρτο για την τέλεση της θείας ευχαριστίας.
(Ανδρέου Θεοδώρου «Απαντήσεις σε ερωτήματα συμβολικά», εκδόσεις Αποστολική Διακονία, σελ. 258-259)