445. Άνθρωπε, αναγνώρισε την πνευματική σου αθλιότητα και προσεύχου στον Φιλάνθρωπο Κύριο να σε σώση απ’ αυτή. Μη λες μέσα σου: «Δεν κινδυνεύω. Δεν βρίσκομαι σε αθλιότητα. Δεν χρειάζεται να προσευχηθώ για μία αθλιότητα που ποτέ δεν την έχω αντιληφθή και γνωρίσει». Αυτή ακριβώς είναι η αληθινή αθλιότης. Το ότι δηλαδή, ενώ βρίσκεσαι σε αθλιότητα τόσο μεγάλη, δεν την αντιλαμβάνεσαι. Αυτή η αθλιότης είναι τα αμαρτήματά σου.
446. Αν σου συμβή να βρεθής σε μεγάλες συμφορές, θλίψεις και αρρώστιες, μην πέσης σε απόγνωσι. Μη γογγύσης. Μην ευχηθής τον θάνατό σου. Και μην πης στον παντεπόπτη Θεό: «Τι φοβερό κατάντημα για μένα! Τι ανυπόφορο βάσανο! Προτιμότερο να πεθάνω!». Ή: «Ας βάλω μόνος μου τέρμα σε τέτοια ζωή!». Ο Θεός να σε φυλάξη από τέτοια λιποψυχία και αφροσύνη. Υπόφερε ό,τι σε βρήκε, με ανδρείο φρόνημα, ξέροντας ότι το επέτρεψε ο Θεός για τις αμαρτίες σου. Επανάλαβε με τον μετανοημένο Ληστή: «ἄξια ὧν ἐπράξαμεν ἀπολαμβάνομεν» (Λουκ. κγ’ 41). Και ατένισε με τα μάτια της ψυχής τον Θείο Εσταυρωμένο.
(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 190-191)