Όποιος δίνει καλή συμβουλή, χτίζει με το ένα χέρι.
Όποιος δίνει καλή συμβουλή και καλό παράδειγμα, χτίζει με τα δύο.
Εκείνος όμως που δίνει καλή συμβουλή και κακό παράδειγμα,
χτίζει με το ένα χέρι και γκρεμίζει με το άλλο.
                                        *****
Για να δεχτούν οι άνθρωποι τις ιδέες σου, πρέπει να αποδεχτούν πρώτα την αξία σου και την προσωπικότητά σου.
Ο άνθρωπος -λέει ένας σοφός- μοιάζει με τη βελόνα και οι ιδέες του με την κλωστή. Για να περάσει η κλωστή στο ύφασμα πρέπει να περάσει πρώτα η βελόνα. Και για να περάσουν οι ιδέες σου στην κοινωνία πρέπει να περάσεις πρώτα και να γίνεις αποδεκτός εσύ ο ίδιος
                                       *****
Μιά νεαρή Αφρικάνα παρακολουθούσε τον ιεραπόστολο, που από καιρό είχε έλθει στο χωριό της. Της έκανε ιδιαίτερη εντύπωση η αγάπη του για τους ασθενείς, τους πτωχούς και το πόσο ακούραστα προσπαθούσε να κάμει το καλό. Δεν έτυχε, όμως, ποτέ να ακούσει το κήρυγμά του.
Μιά ημέρα έτυχε η μικρή Αφρικάνα να συναντηθεί σε ένα χωριό με την κατηχήτρια και να την ακούσει να διηγείται για Κάποιον που' χε έλθει να υπηρετήσει τους άλλους, να περιθάλψει τους πτωχούς, να δώσει φώς στους τυφλούς κ.λ.π. κ.λ.π. Αφού τελείωσε η κατηχήτρια την αφήγησή της, ρώτησε την μικρή Αφρικάνα.
- Μήπως ξέρεις ποιός είναι αυτός;
- Μάλιστα, απάντησε με βεβαιότητα εκείνη. Είναι ο πατήρ Χαρίτων!
Η ζωή του ιεραποστόλου εκείνου ταίριαζε τόσο πολύ με την περιγραφή του Ιησού. Και η νεαρή Αφρικάνα είχε διαβάσει τη ζωή του Κυρίου στο βίο και την δράση του πατρός Χαρίτωνος, που ήταν ανοιχτή «επιστολή Χριστού γινωσκομένη και αναγινωσκομένη υπό πάντων ανθρώπων».
                                            *****
Ρώτησα αυτόν, που ξέρει.
Άκουσα αυτόν, που λέει.
Θαύμασα αυτόν, που πείθει.
Ζήλεψα αυτόν, που έχει.
Τίμησα αυτόν, που δίδει.
Ακολούθησα αυτόν, που ΕΙΝΑΙ.
 (Κωνσταντίνος Κούρκουλας, «Πνευματικοί Αντίπαλοι»)
                                              *****
Ήταν χαράματα κι αγριοχείμωνο, όταν ο Γέορντας ξύπνησε τον υποτακτικό. «Σήκω. Πρέπει να πάμε να κηρύξουμε στ' αντικρυνό χωριό». «Μα, Γέροντα, τα χιόνια το' χουν αποκλείσει». «Πρέπει», τον αντίσκοψε εκείνος και ξεκίνησαν.
Έπειτα από σκληρή και επικίνδυνη πορεία έφτασαν. Το' φεραν ένα γύρο χαιρετώντας και καλημερίζοντας και, «πάμε να φύγουμε τώρα», είπε ο Γέροντας.
«Μα δεν κήρυξες»! απόρησε ο υποτακτικός.
«Κηρύξαμε»! τον διαβεβαίωσε.
«Άν δεν άκουσες, τουλάχιστον δεν διάβασες το κήρυγμά μας στα μάτια αυτών, που μας χαιρόντουσαν καθώς περνούσαμε ανάμεσά τους; Ήταν ένα κήρυγμα χωρίς λόγια. Σαν τις μεγάλες μουσικές συμφωνίες. Δεν έχουν λόγια. Έχουν μόνο ήχους. Αλλά είναι ήχοι θεσπέσιοι. Γι' αυτό και συναρπάζουν. Έτσι και με την έμπρακτη αγάπη».
                                              *****
«Δεν τα θέλω, δεν με σώζουν αυτά», έλεγε ένας τραυματίας στο νοσοκόμο που του διάβαζε το Ευαγγέλιο. Σε λίγη ώρα φωνάζει: «Διψώ». Ο νοσοκόμος περνώντας ανάμεσα από τις σφαίρες που έπεφταν βροχή, γέμισε το παγούρι και του το έφερε να πιεί. Ο τραυματίας κατάπληκτος του λέγει:
«Άν αυτό το βιβλίο σε δίδαξε να κάνεις τέτοιο πράγμα, διάβασέ μου, θέλω ν' ακούσω».
«Δείξόν μοι την πίστιν σου εκ των έργων σου».
                                              *****
Ο Θωμάς ζήτησε να ιδεί τα χέρια του Χριστού για να πιστέψει στην Ανάστασή του. Και η σύγχρονη κοινωνία, για να βεβαιωθεί για τα φιλόθεα αισθήματά μας, θέλει να ιδεί τα χέρια μας. Έχει δε αποδειχθεί, πως τα ωραιότερα χέρια είναι εκείνα, που προσφέρουν αγάπη. Είναι χέρια, που σφραγίζονται με τους τύπους των ήλων της σταυρούμενης αγάπης. Τα μόνα χέρια, που μπορούν να ελκύσουν ψυχές στο Χριστό.
Ο Σπάρτης Ευστάθιος

(από το βιβλίο: Στάχυα, τόμος Β, Κωνσταντίνου Κούρκουλα)