147. «Ειστήκεισαν παρά τω Σταυρώ... η μήτηρ αυτού» (Ίω. ιθ' 25).
Η Θεοτόκος συμπαρίσταται στο φρικτό μαρτύριο και την απάνθρωπη θανατική εκτέλεσι του Υιού της. Οι μαθηταί όλοι, πλήν του Ιωάννου, δεν εμφανίσθηκαν. Στη σκληρότητα των ρωμαίων δημίων, που δεν άντεξε ν’ αντιμετωπίση η ανδρική φύσις των μαθητών του Χριστού, αντιπαραστάθηκε γενναία η βαθειά στοργική συμπάθεια της Μητέρας του Ιησού...
Η Θεοτόκος που είχε εξαφανισθή διακριτικά από το προσκήνιο του Ιησού, για να μη αποτελέση εμπόδιο - έστω και ακούσιο - στη ζωή και το έργο του, έσπευσε να σταθή κοντά του στην μεγάλη και φρικτή ώρα του σταυρικού του πάθους. Και τούτο γιατί ένοιωσε ότι η Ώρα Του Χριστού ήταν και δική της Ώρα. Εφ΄ όσον η αρχή του θείου Δράματος τους είχε συνδέσει τόσο στενά (με την Ενσάρκωσι), έπρεπε και το τέλος να τους βρή ενωμένους. Η Σταύρωσις του Ιησού έπρεπε, κατά ένα τρόπον, να είναι και σταύρωσις της Θεοτόκου. Και αυτή ίσως την έννοια είχε η προφητεία Του Συμεών: «Σου δε αυτής την ψυχήν διελεύσεται ρομφαία»! Η Θεοτόκος δεν συμπαρίσταται απλώς στο δράμα του Γολγοθά, αλλά συμμετέχει ουσιαστικά στο Άλγος του Υιού της, με τη βαθειά πληγή που άνοιξε στην μητρική της καρδιά το πάθος: Πρβλ. το υπέροχο θεοτοκίο της Ρωμαιοκαθολικής Υμνολογίας: «Στεκόταν η πονεμένη Μητέρα, κλαίοντας, πλάι στο Σταυρό, όπου κρεμόταν ο Υιός!»
Η «Ώρα της Θεοτόκου», όπως και η «Ώρα Του Ιησού» ήταν τελικά ταυτισμένες στο μαρτύριο και τον βαθύ πόνο! Το ρολόι της ζωής είναι αμείλικτο. Όπως κτυπά τις πολλές, συνηθισμένες και αδιάφορες ώρες, έτσι κτυπά και τις σημαδιακές, τις μεγάλες και μοναδικές! Το θετικό στοιχείο στις περιπτώσεις αυτές είναι ότι το ρολόι λειτουργεί και οι ωροδείκτες κινούνται προς τα εμπρός. Αυτό σημαίνει ότι όπως περνούν οι αδιάφορες, έτσι περνούν και οι μεγάλες και σημαντικές ώρες. Στις ώρες αυτές τα δευτερόλεπτα μοιάζουν με αιώνες. Όμως οι δείχτες κινούνται συνεχώς προς τα εμπρός... Ας είμαστε έτοιμοι και για τη δική μας μεγάλη Ώρα! Και ας ευχόμαστε, όταν σημάνη, να σταθούμε όρθιοι, σαν τη Θεοτόκο, «γρηγορούντες» και αποφασισμένοι ν' αντέξωμε τη δοκιμασία, μέχρι το τελευταίο της δευτερόλεπτο...
Παρθένε πανάμωμε,
Μήτηρ Χριστού του Θεού,
ρομφαία διήλθε σου την παναγίαν ψυχήν,
ηνίκα σταυρούμενον έβλεψας εκουσίως
τον Υιόν και Θεόν σου· ον περ, ευλογημένη,
δυσωπούσα μη παύση,
συγχώρησιν πταισμάτων ημίν δωρήσασθαι».
(Θεοτοκίον Απολυτίκιον, δ' Ήχου)
(Μητροπολίτου Αχελώου Ευθυμίου Στυλίου, Η Πρώτη, εκδ. Γρηγόρη)