462. Που και που, παρακαλώ τον Θεό στην εκκλησία μ’ αυτά τα λόγια, για τον λαό του: «Κύριε, πολλά απ’ αυτά τα τέκνα σου, που στέκονται εδώ, στον άγιο ναό σου, είναι ενώπιόν σου σαν κενά σκεύη, μην ξέροντας πώς να προσευχηθούν θεάρεστα. Γέμισε τις ψυχές αυτές, τώρα που είναι «καιρὸς εὐπρόσδεκτος και ἡμέρα σωτηρίας», με τη χάρι του Παναγίου σου Πνεύματος και χάρισέ μου τα, χάρισέ τα στην αγάπη μου και στην προσευή μου, φωτισμένα από τη γνώσι της θεότητός σου, με καρδιές συντετριμμένες και ευλαβικές, σαν σκεύη γεμάτα. Δός τους το Πνεύμα σου το αγαθό, που «ὑπερεντυγχάνει ὑπὲρ ἡμῶν στεναγμοῖς ἀλαλήτοις» (Ρωμ. η’ 26). Και εγώ ο ίδιος, ο ποιμήν τους, είμαι αμαρτωλότατος και ακάθαρτος όσο κανείς άλλος άνθρωπος στον κόσμο. Αλλά, Κύριε, παράβλεψε τα αμαρτήματά μου κατά το μέγα έλεός σου και άκου την προσευχή μου αυτή την ώρα, χάρις και μόνο στην ιδιότητα της ιερωσύνης. Κάμε, Κύριε, αυτή η χάρις να μην είναι κενή σ’ εμένα, αλλά να καρποφορή, για το καλό του λαού σου».
463. Αν η καρδιά σου και οι λογισμοί σου συμφωνούν με την πίστι της Εκκλησίας και τον νόμο του Θεού, είσαι πράγματι ενωμένος με τον Κύριο. Αν όμως η καρδιά σου και οι λογισμοί σου διαφέρουν συνειδητά από ό,τι πιστεύει η Εκκλησία και εντέλλεται ο Θεός, τότε η ένωσίς σου με τον Θεό έχει παύσει, η καρδιά σου συμμαχει με τον εχθρό της αλήθειας και της ζωής, τον Διάβολο. Συμβαίνει με την ψυχή ό,τι και με ένα δωμάτιο. Αν τα παράθυρα και η πόρτα του δωματίου είναι κλειστά και ο έξω καθαρός αέρας δεν εισέρχεται σ’ αυτό, ο δικός του αέρας γίνεται ακάθαρτος, χάνει τις ζωτικές του ιδιότητες. Έτσι και η ψυχή. Αν δεν επικοινωνή με τον Θεό, χάνει την καθαρότητά της και τη ζωή της. Και όπως στο δωμάτιο του παραδείγματος, είναι ανάγκη να ανοίξουμε την πόρτα του και τα παράθυρά του στον καθαρό αέρα για να το ζωογονήσουμε, έτσι και στην ψυχή. Για να ζωογονηθή, πρέπει η αγάπη και η πίστις να της ανοίξουν παράθυρα και πόρτα, ώστε να εισέλθη το Πνεύμα το Άγιο. «Ἁγίω Πνεύματι πᾶσα ψυχὴ ζωοῦται» ψάλλει η Εκκλησία. Γιατί, τι άλλο είναι ο άνθρωπος παρά ένας χώρος κατειλημένος από την πνοή του Θεού; Πρέπει λοιπόν ο χώρος αυτός να αερίζεται συχνά, για να απαλλάσσεται από τα νοητά μικρόβια –τις αρχές κάθε αμαρτίας- και να ξαναβρίσκη την ευωδία του, που τη χαλούν τα χνώτα του κακού.
Όπως ο αέρας ενός δωματίου είναι ο ίδιος με τον εξωτερικό αέρα και προέρχεται από το ύπαιθρο, όπως είναι ανάγκη να υποθέσουμε την ύπαρξι ενός εξωτερικού αέρα, που μπαίνει παντού, έτσι πρέπει να σκεφθούμε και για την ψυχή του ανθρώπου, αυτή την πνοή του Θεού. Η ψυχή προϋποθέτει την ύπαρξι του αγίου Πνεύματος.
(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 196-197)