«Μην κρίνετε και ποτέ δε θα κριθείτε. Μην καταδικάζετε και ποτέ δε θα καταδικαστείτε…» (Λουκάς 6:37)
Κάποτε, ένας δάσκαλος είπε στους μαθητές του να φέρουν από μία πλαστική τσάντα κι ένα σακί με πατάτες. Πρότεινε στους μαθητές ότι για κάθε πρόσωπο που αρνούνταν να συγχωρήσουν, να πάρουν μία πατάτα, να γράφουν πάνω της το όνομα του προσώπου και την ημερομηνία και να τη ρίχνουν στην τσάντα. Θα έπρεπε ακόμα να κουβαλούν την τσάντα για δύο εβδομάδες όπου κι αν πάνε, να την έχουν δίπλα στο κρεβάτι το βράδυ, δίπλα στο θρανίο κ.ο.κ. Αυτό ήταν ενοχλητικό, γιατί κούραζε τα παιδιά και συναισθηματικά και σωματικά. Συνεχώς σκέφτονταν το βάρος της τσάντας. Κι ακόμα οι πατάτες άρχισαν να σαπίζουν και να μυρίζουν… Αυτή η εικόνα αποτελεί μεταφορά της τιμής που πληρώνουμε όταν φιλοξενούμε πικρίες και μίσος στην καρδιά μας. Νομίζουμε ότι με τη συγχώρηση κάνουμε χάρη στον άλλο, ενώ στην πραγματικότητα είναι δικό μας κέρδος! Την άλλη φορά που δεν μπορείς να συγχωρήσεις κάποιον, σκέψου μήπως κουβαλάς μαζί σου μία τσάντα με σάπιες πατάτες.
Κύριε, ξερίζωσε κάθε ρίζα πικρίας μέσα από την καρδιά μου.
«Τα λόγια της γνώσης άκου τα με προσοχή» (Παροιμίες 23:12)
- Για τον κόσμο είσαι ένα άτομο, αλλά για ένα άτομο μπορείς να γίνεις ο κόσμος ολόκληρος.
- Απ’ όσα μπορούν οι γονείς να δώσουν στα παιδιά τους δύο είναι τα σπουδαιότερα: οι ρίζες να στεριώσουν και φτερά να πετάξουν.
- Ευτυχέστεροι άνθρωποι δεν είναι κατ’ ανάγκη εκείνοι που έχουν τα καλύτερα απ’ όλα τα πράγματα, αλλά εκείνοι που κάνουν καλύτερη χρήση όλων των πραγμάτων.
- Αν πραγματικά θέλεις να κάνεις κάτι, θα βρεις τρόπο να το κάνεις. Αν δε θέλεις να το κάνεις, θα βρεις πολύ εύκολα μια δικαιολογία για να μην το κάνεις.
- Αν μάθουμε να είμαστε σπλαχνικοί και να συμπαραστεκόμαστε ο ένας στον άλλο και να βοηθούμε ο ένας τον άλλο, ο κόσμος μας θα γίνει ένας καλύτερος τόπος για όλους.
(Εκδόσεις «Ο Λόγος»)