[Σημείωση: Η σχέση αυτή με τον Πνευματικό, την οποία προβάλλει ο Όσιος, αναφέρεται πρωτίστως στο μοναχικό βίο & δεν μπορεί να μεταφερθεί αυτούσια & στους μη μοναχούς, όμως μπορούμε να πάρουμε πολλά σπουδαία διδάγματα σχετικά με την αγάπη, την υπακοή στον Πνευματικό & τη γενικότερη σχέση μαζί του, τα οποία ισχύουν για κάθε Χριστιανό, μοναχούς & λαϊκούς ανεξαιρέτως!]
«Ανάλογα με τα πάθη που έχουμε μέσα μας πρέπει να φροντίσουμε να βρούμε και να διαλέξουμε τον πνευματικό πατέρα στον οποίο θα υποταχθούμε. … εάν πάλι κλίνεις προς την υπερηφάνεια, να είναι πολύ αυστηρός και σκληρός και ανυποχώρητος και όχι πράος και φιλάνθρωπος.
Ας μην ψάχνουμε να βρούμε γέροντες με χαρίσματα προγνωστικά και προορατικά, αλλά πριν από όλα ταπεινόφρονες οπωσδήποτε και κατάλληλους για τη θεραπεία των ασθενειών μας» (εκδ.ΕΠΕ,σελ.149).
«Ψυχή που δέθηκε για χάρη του Χριστού με αγάπη και εμπιστοσύνη με τον ποιμένα της, δεν απομακρύνεται από κοντά του έστω και αν χρειαστεί να χύσει το αίμα της και μάλιστα εάν τυχόν έχει ευεργετηθεί κάποτε από αυτόν ως προς τη θεραπεία των τραυμάτων της… ενώ η ψυχή που δεν έχει δεθεί έτσι με αυτόν και δεν έχει προσηλωθεί και προσκολληθεί σε αυτόν, με κάνει να απορώ, για το αν δεν συνεχίζει άσκοπα να παραμένει στη μονή· γιατί συνδέεται μαζί του με επιφανειακή υποταγή».(σ.101)
«Μετά την είσοδό μας στο στάδιο της ευσέβειας και της υποταγής, να μην κρίνουμε πλέον απολύτως για τίποτα τον καλό μας αγωνοθέτη, έστω και αν τυχόν διαπιστώσουμε σε αυτόν, σαν άνθρωπος που είναι και αυτός, κάποια μικρά πλημμελήματα· αλλιώς δεν έχουμε καμία ωφέλεια από την υποταγή όσοι κρίνουμε αυτόν» (σ.103)
«Είναι απόλυτη ανάγκη εκείνοι που θέλουν να έχουν για πάντα εμπιστοσύνη αδίστακτη στους ηγουμένους τους, να φυλάγουν μέσα στην καρδιά τους αξέχαστα και ανεξάλειπτα τα κατορθώματά τους, ώστε, όταν οι δαίμονες προσπαθούν να σπείρουν μέσα τους απιστία προς αυτούς, έχοντας αυτά στη μνήμη τους, να τους αποστομώνουν· γιατί όσο περισσότερο θαλερή είναι μέσα στην καρδιά τους η εμπιστοσύνη τους προς αυτούς, τόσο περισσότερο και το σώμα σπεύδει με προθυμία στη διακονία» (σ.83)
«Όταν ο λογισμός σε υπαγορεύει να κρίνεις ή να κατακρίνεις τον ηγούμενό σου, απομακρύνσου από αυτόν σαν από πορνεία. Μη δώσεις καθόλου ευκαιρία στο φίδι αυτό, μη δώσεις τόπο, ούτε είσοδο, ούτε αρχή. Λέγε στον δράκοντα· «Απατεώνα, δεν ανέλαβα εγώ να διορθώσω τα σφάλματά του ηγουμένου μου, αλλά αυτός τα δικά μου· δεν ορίστηκα εγώ κριτής εκείνου, αλλά αυτός δικός μου κριτής»(σ.83)
«Δεν θεωρούμαστε υπομονετικοί όταν υπομένουμε γενναία τον εξευτελισμό εκ μέρους του πνευματικού πατέρα μας, αλλά όταν περιφρονούμαστε και δεχόμαστε προσβολές από κάθε άνθρωπο· γιατί τον πνευματικό πατέρα μας τον υπομένουμε και από σεβασμό και από υποχρέωση»(σ.129)
«Ο Κύριος δίνει σοφία στους τυφλούς (Ψαλμ. 145,8) δηλαδή τους οφθαλμούς των υποτακτικών τους φωτίζει ώστε να βλέπουν τις αρετές του διδασκάλου και τους σκοτίζει ώστε να μη βλέπουν τα ελαττώματά του. Ενώ ο μισόκαλος διάβολος κάνει το αντίθετο» (σ.135)
«Μην εκπλαγείς με αυτό που πρόκειται να πω· γιατί έχω συνήγορο τον Μωϋσή· μας συμφέρει να αμαρτήσουμε προς τον Θεό, παρά προς τον πνευματικό μας πατέρα. Γιατί, όταν οργιστεί ο Θεός, μπορεί ο δάσκαλός μας να τον συμφιλιώσει με εμάς· όταν όμως αυτός εξοργιστεί με εμάς, δεν έχουμε τότε κάποιον να μεσιτεύσει σε αυτόν προς συμφιλίωσή του με εμάς»(σ.149)
«Είναι άξιοι κάθε τιμωρίας εκ μέρους του Θεού οι ασθενείς εκείνοι που και μετά τη διαπίστωση της ικανότητας του γιατρού και την ωφέλεια που είχαν από αυτόν, εγκαταλείπουν αυτόν προτού θεραπευτούν τελείως και προτιμούν άλλον στη θέση αυτού. Μη φεύγεις από τα χέρια εκείνου που σε οδήγησε στον Κύριο, και μη σεβαστείς σε όλη τη ζωή σου κανέναν άλλον, εκτός από αυτόν»(σ.125)
«Εκείνος που άλλοτε υπακούει στον πνευματικό του πατέρα, και άλλοτε δεν υπακούει σε αυτόν, μοιάζει με τον άνθρωπο εκείνο που βάζει στα μάτια του άλλοτε κολλύριο και άλλοτε ασβέστη»(σ.121)
(Κλίμαξ Ιωάννου του Σιναΐτου, εκδ.ΕΠΕ)