Περί της ουσίας του μυστηρίου δεν υπάρχουν διαφορές. Διαφορές υφίστανται ως προς το διαλυτόν ή όχι του γάμου. Η Δυτική Εκκλησία απαγορεύει τελείως τη διάλυση του γάμου. Μόνο ο θάνατος είναι ο φυσικός λύτης του συζυγικού δεσμού, οπότε ο γάμος μπορεί να επαναληφθεί και για τέταρτη φορά. Ακόμη και σε περίπτωση πορνείας η Ρωμαϊκή Εκκλησία δεν επιτρέπει το διαζύγιο, παρά τη ρητή διαβεβαίωση του Κυρίου. Το μόνο που επιτρέπει είναι ο προσωρινός χωρισμός των συζύγων από κοίτης και τραπέζης (να κοιμούνται ξεχωριστά και να μη τρώγουν στο ίδιο τραπέζι). Φυσικά ο Πάπας παρεμβαίνων μπορεί σε εξαιρετικές περιστάσεις να λύσει κάποιο γάμο.
Οι αντιλήψεις αυτές της Λατινικής Εκκλησίας δεν είναι σύμφωνες ούτε με το έθος της αρχαίας Εκκλησίας, στην οποία ήταν άγνωστος ο χωρισμός από κοίτης και τραπέζης, αλλ΄ ούτε και με τη ρητή βεβαίωση της Γραφής, ότι η λύση του γάμου είναι επιτρεπτή μόνο δια λόγους πορνείας. Οι δε λόγοι της Γραφής «ο απολελυμένην γαμήσας μοιχάται» στους οποίους στηρίζεται το έθος της Δυτικής Εκκλησίας, δεν σημαίνουν την γυναίκα που απολύθηκε ένεκα πορνείας, αλλά εκείνη που απέλυσε αυθαίρετα ο σύζυγος, ο οποίος στην περίπτωση αυτή μοιχάται. Και κάτι άλλο· αν απαγορεύεται η σύζευξη στο προσβαλέν την οικογενειακή πίστη μέλος, γιατί το αθώο μέλος να μην μπορεί να συνάψει νέο γάμο;
(Ανδρέου Θεοδώρου «Απαντήσεις σε ερωτήματα συμβολικά», εκδόσεις Αποστολική Διακονία, σελ. 279)