154.«Ελισάβετ η συγγενής σου» (Λουκ. α’ 36).
Συγγενής της Θεοτόκου ήταν και η Ελισάβετ, γυναίκα του ιερέα Ζαχαρίου και μητέρα του προφήτου και Βαπτιστού Ιωάννου. Η Ελισάβετ δέχθηκε την επίσκεψι της Θεοτόκου στην «ορεινή», όταν «κυοφορούσε την άσπορον κυοφορίαν» και την ενίσχυσε στην τιμητική της αποστολή, όπως είδαμε. Ο ιερεύς Ζαχαρίας εξάλλου υποδέχθηκε την μικρή Θεοτόκο στο Ναό του Θεού.
Η Θεοτόκος δεν ήταν μόνη και ούτε αφέθηκε μόνη, όταν εκλήθηκε και ανέλαβε το μεγάλο της έργο. Την περιστοίχιζε ένας κύκλος συγγενών και ευσεβών ανθρώπων, ένας μικρός πυρήνας πίστεως και ευσεβείας. Η Θεοτόκος γεννήθηκε, ανατράφηκε και έζησε μέσα σ’ ένα περιβάλλον πίστεως και ευσεβείας. Το άνθος της Παρθενίας της άνθισε και διατηρήθηκε μέσα στο μικρό αυτό θερμοκήπιο που η πρόνοια και η αγάπη του Θεού είχε δημιουργήσει γι’ αυτήν.
Όταν ο Θεός καλή έναν άνθρωπο για να τον χρησιμοποιήση στο έργο της Εκκλησίας του, δεν τον αφίνει μόνο. Δημιουργεί γύρω του ένα μικρό πυρήνα ανθρώπων που τον περιβάλλουν με κατανόησι και ειλικρινή αγάπη. Ο κύκλος αυτός μπορεί ν’ αρχίζη από τον Πατέρα ή την Μητέρα, στους οποίους έπειτα προστίθενται μερικοί συγγενείς, φίλοι κλπ. ή και αντίστροφα. Πάντως το γεγονός είναι ότι ο Θεός δημιουργεί το κατάλληλο ανθρώπινο περιβάλλον γύρω από ένα κεκλημένο διάκονό του.
Το θέμα όμως μπορούμε να το δούμε και από μια άλλη πλευρά. Να τονίσωμε δηλαδή τη σημασία που έχει η ύπαρξις τέτοιων κύκλων ή ομάδων που περιβάλλουν, προστατεύουν και ενισχύουν αφιερωμένους εργάτες του Ευαγγελίου. Το άνθος της αφιερώσεως δύσκολα ανθίζει και ιδίως σπάνια διατηρείται μέσα στο μολυσμένο σύγχρονο κοινωνικό περιβάλλον. Χρειάζεται ένα μικρό θερμοκήπιο, μια υγιής ανθρώπινη ατμόσφαιρα γύρω του που θα προστατεύη και διατηρή την αγνή ομορφιά του.
Οι άνθρωποι που καλούνται για κάτι μεγάλο είναι συνήθως μόνοι. Ανθρωπολογικά μόνοι (άγαμοι) και συνειδησιακά μόνοι (ως προς τα αποτελέσματα της δράσεώς τους, πρβλ. Ιω. ιε' 20). Ο Θεός, βέβαια, είναι μαζί τους (πρβλ. Ιω. ιστ' 32). Χρειάζεται όμως να είναι μαζί τους και μερικοί άνθρωποι˙ να τους περιβάλλη ένας μικρός, θερμός και ζωντανός πυρήνας πίστεως και αγάπης˙ μια ζεστή ανθρώπινη ατμόσφαιρα. Αν ένα τέτοιο περιβάλλον ήταν απαραίτητο για τον Ιησού και τη Θεοτόκο πόσο πολύ πιο αναγκαίο είναι για τους αφιερωμένους, αλλά κοινούς ανθρώπους...
«Επί ξύλου βλέπουσα κρεμάμενον, Χριστέ,
σε των πάντων Κτίστην και Θεόν,
η σε ασπόρως τεκούσα, εβόα πικρώς˙
Υιέ μου, που το κάλλος έδυ της μορφής σου;
ου φέρω καθοράν σε αδίκως σταυρούμενον˙
σπεύσον ουν ανάστηθι, όπως ίδω καγώ
σου την εκ νεκρών τριήμερον εξανάστασιν».
(Από την Ακολουθία των Αγίων Παθών, Απόστιχον).
(Μητροπολίτου Αχελώου Ευθυμίου Στυλίου, Η Πρώτη, εκδ. Γρηγόρη)