156. «τις εξειπείν... δυνήσεται την υπέρ λόγον σύλληψιν;
Η σύλληψις του Ιησού από τη Θεοτόκο αποτελεί υπέρλογο μυστήριο. Ήταν επομένως πάνω και πέρα απ’ την λογική της Παρθένου. Ωστόσο Εκείνη δέχθηκε να συνεργήση στο υπέρλογο αυτό μυστήριο του Θεού. Αυτό σημαίνει ότι η συνεργία του ανθρώπου με τον Θεό δεν βασίζεται απαραίτητα στη λογική, στη συλληπτική δηλαδή ικανότητα και την κατανόησι του ανθρώπου, αλλά κυρίως στην πίστι και την αγάπη του ανθρώπου προς τον Θεό.
Στη θέσι αυτή στηρίχθηκε η συνεργασία όλων εκείνων που κάλεσε ο Θεός για ένα συγκεκριμένο σκοπό, (πρβλ. την κλήσι του Αβραάμ, του Μωυσή κλπ.) . Κανένας απ’ όσους κάλεσε ο Θεός δεν πείσθηκε απόλυτα για τη σκοπιμότητα και τα αποτελέσματα της συνεργασίας αυτής. Εκείνο που προέχει στις περιπτώσεις αυτές είναι το πρόσωπο του Καλούντος και η τιμή της συνεργασίας. Όλα τα αλλά περιττεύουν. Η πίστις και η κλήσις αναπληρώνουν και αχρηστεύουν την λογική. Κανένας μεγάλος άνθρωπος δεν είπε το ΝΑΙ στον Θεό, βασισμένος στη λογική του. Κανένας άνθρωπος του Θεού δεν εξάρτησε το έργο του απ’ την λογική: «Ο λόγος μου και το κήρυγμά μου ουκ εν πειθοίς (=με την λογική που συναρπάζει) ανθρωπίνης σοφίας λόγοις» (Α’ Κορ. β’ 4) . Και ποτέ ο Θεός δεν βασίσθηκε στο δυναμικό της ανθρωπίνης λογικής και σοφίας για να πετύχη κάτι μέσα στην ιστορία. Όπως βεβαιώνει ο απόστολος Παύλος. «Τα μωρά του κόσμου εξελέξατο ο Θεός, ίνα τους σοφούς καταισχύνη» (Α' Κορ. α' 27).
Με την λογική γράφεται ένα βιβλίο. Με την πίστι και τη δύναμη του Θεού γράφεται η ιστορία. Και η ιστορία της εν Χριστώ σωτηρίας γράφηκε με την πίστι και την αγάπη της Θεοτόκου στον λόγο και το πρόσωπο του Καλούντος Θεού.
(Μητροπολίτου Αχελώου Ευθυμίου Στυλίου, Η Πρώτη, εκδ. Γρηγόρη)