472. Όταν προσευχώμαστε υπέρ ζώντων και μεταστάντων και τους μνημονεύουμε με τα ονόματά τους, πρέπει να προφέρουμε αυτά τα ονόματα με αγάπη και μες από την καρδιά μας, θάλπτοντάς τα με στοργή εκεί μέσα «ὡς ἐὰν τροφὸς θάλπῃ τὰ ἑαυτῆς τέκνα» (Α’ Θεσσ. β’ 7), ενθυμούμενοι ότι «ἐσμὲν ἀλλήλων μέλη» (Εφεσ. δ’ 25) και «ὅτι μέλη ἐσμὲν τοῦ σώματος αὐτοῦ» (Εφεσ. ε’ 30). Υπάρχει μεγάλη απόστασις ανάμεσα στη μηχανική, την απαθή μνημόνευσι των ονομάτων και την ολοκάρδιο μνημόνευσί τους. Το ένα απέχει από το άλλο όσο ο ουρανός από τη γη.
473. Να έχης προς τον λόγο του θεού την ίδια προσοχή και το ίδιο σέβας, που θα είχες μπροστά στον ίδιο τον Θεό. «Ζῶν γὰρ ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ καὶ ἐνεργὴς» (Εβρ. δ’ 12). Είναι η ίδια η ζωή του Θεού και η δύναμίς του. Γι’ αυτό, είναι και «τομώτερος υπέρ πάσαν μάχαιραν δίστομον και διϊκνούμενος άχρι μερισμού ψυχής τε και πνεύματος, αρμών τε και μυελών, και κριτικός ενθυμήσεων και εννοιών καρδίας», όπως λέγει η προς Εβραίους Επιστολή ευθύς παρακάτω. Ο λόγος του Θεού είναι ο ίδιος ο Θεός. Γι’ αυτό, να προφέρης κάθε λέξι του με πίστι και βεβαιότητα. Τα λόγια του Θεού είναι αξετίμητα μαργαριτάρια. «Μὴ βάλητε τοὺς μαργαρίτας ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν χοίρων» (Ματθ. ζ’ 6).
(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 200-201)