Δυστυχώς οι περισσότεροι χριστιανοί γονατίζουν το πρωί
για να πούν στο Θεό,
τι θέλουν να κάμει γι' αυτούς εκείνη τη μέρα.
Λίγοι γονατίζουν
για να ζητήσουν από το Θεό να τους πεί
τι θα' θελε Αυτός να κάνουν γι' Αυτόν στη ζωή τους.
                                                 *****
Η νύχτα είναι πολύ σκοτεινή μέσα στο δάσος, αλλά κάποιο υπερκόσμιο φώς λάμπει στο πρόσωπο του Ιησού...
Νικητής πιά αυτός, αφήνει τον κήπο της Γεσθημανή, εύρημα δικό μας το όπλο της νίκης Του. Την προσευχή.
Γιατί, μπορεί να μη συμμεριστούμε κανένα απ' τα άλλα παθήματα του Χριστού, την αγωνία όμως θα τη δοκιμάσουμε. Θα περάσουμε οποσδήποτε και μία και περισσότερες φορές από τον κήπο της Γεσθημανή μας και θα αισθανθούμε να μας πλακώνει βαριά τα στήθη η αγωνία, «ο βρόχος της ψυχής», όπως τη λένε οι Ινδοί.
Μα μέσα στο κήπο της αγωνίας Του, αφήκε ο Χριστός για τη δική μας, το όπλο της σωτηρίας μας. Την προσευχή,
Κωνσταντίνος Κούρκουλας, «Σκηνές από το Πάθος»
                                                *****
Η καμήλα γονατίζει το βράδυ για να την ξεφορτώσουν.
Και ξαναγονατίζει το πρωί για να δεχθεί πάλι το φορτίο στους ώμους της.
Έτσι κι εμείς πρέπει να γονατίζουμε πρωί και βράδυ ενώπιον του Θεού, με προσευχή.
Πότε για να ξαλαφρώσουμε από το φορτίο μας των αναγκών, των πόνων και των θλίψεων και πότε, για να πάρουμε δυνάμεις για το νέο φορτίο της ημέρας.  Όσιος Εφραιμ
                                                *****
Όταν ο Μωυσής προσευχότανε χωρίς να βγάνει λέξη από το στόμα του, ο Θεός του είπε: «Τι βοάς πρός με;».
Αλλ' όταν η Χαναναία «έκραζεν» όπισθεν Αυτού», ο Κύριος την προσπέρασε αδιάφορα, τάχα πως δεν την άκουσε. Και «ουκ απεκρίνατο αυτή λόγον» (Ματθ. ιε' 24).
Οι τρόποι προσευχής που αναπέμπει ο άνθρωπος στο Θεό και οι τρόποι που ο Θεός ανταποκρίνεται στον άνθρωπο ποικίλλουν.
Άς μην αποκάμνουμε όμως. Γιατί ένα είναι βέβαιο: Σε κάθε περίπτωση ο Θεός ακούει.  Κωνσταντίνος Κούρκουλας, «Πνευματικοί Αντίλαλοι»
                                               *****
Η προσευχή είναι ανέβασμα του μυαλού.
Τα λόγια που λέμε, δεν τα λέμε για να τα ακούσει ο Θεός, αλλά για να τα ακούσουμε εμείς, για να πειθαρχήσουμε τη σκέψη μας.
Αλλά όταν οι σκέψεις μας είναι πειθαρχημένες και ανεβαίνουν, τότε ανεβαίνει όλο το είναι μας.
Αλέξαντρος Τσινιντάρης

(Από το βιβλίο: Στάχυα, τόμος Β, Κωνσταντίνου Κούρκουλα)