Η λαχτάρα για την προσευχή
- Γέροντα, πώς πρέπει να προσεύχομαι;
Να αισθάνεσαι σαν μικρό παιδί, και τον Θεό να Τον αισθάνεσαι
Πατέρα σου και να Τον παρακαλάς για ό,τι έχεις ανάγκη.
Μιλώντας έτσι με τον Θεό, δεν θα θέλης μετά να ξεκολλήσεις
από κοντά Του, γιατί μόνο στον Θεό βρίσκει κάνεις την ασφάλεια,
την παρηγοριά, την ανέκφραστη αγάπη με την θεία στοργή.
Προσευχή είναι να βάλουμε τον Χριστό μέσα στην καρδιά μας,
να Τον αγαπήσουμε με όλο μας το είναι,
«Αγαπήσεις Κύριον τον Θεό σου εξ’ όλης της καρδίας σου
και εξ’ όλης της ψυχής σου και εξ΄όλης της ισχύος σου
και εξ’ όλης της διανοίας σου», λέει η Αγία Γραφή.
Όταν ο άνθρωπος αγαπήσει τον Θεό και έχει επικοινωνία μαζί Του,
δεν τον συγκινεί τίποτε το γήινο. Γίνεται σαν τρελός.
Βάλε σε έναν τρελό την καλύτερη μουσική δεν συγκινείται.
Δείξε τους καλυτέρους ζωγραφικούς πίνακες δεν δίνει καμμιά σημασία.
Δώσε τα καλύτερα φαγητά, τα καλύτερα ρούχα, τα καλύτερα αρώματα
δεν τα προσέχει, είναι στον κόσμο του. Έτσι κάνει όποιος
έχει επικοινωνία με τον ουράνιο κόσμο, είναι κολλημένος εκεί
και δεν ξεκολλάει με τίποτε. Όπως δεν μπορείς να ξεκολλήσεις
το παιδί από την αγκαλιά της μάνας, έτσι δεν μπορείς να ξεκολλήσεις
από την προσευχή και τον άνθρωπο που έχει καταλάβει το νόημά της.
Τι αισθάνεται το παιδάκι στην αγκαλιά της μητέρας του;
Μόνον όποιος νιώθει την παρουσία του Θεού και τον εαυτό του μικρό παιδί,
μπορεί να το καταλάβη αυτό.
Έχω γνωρίσει ανθρώπους που, όταν προσεύχωνται, νιώθουν σαν μικρά παιδιά.
Και αν τους ακούση κανείς την ώρα που προσεύχονται, θα πει ότι είναι μικρά παιδιά.
Εάν δει και τι κινήσεις κάνουν, θα πει ότι παλάβωσαν!
Όπως το παιδάκι τρέχει, πιάνει τον πατέρα του από το μανίκι
και του λέει: «δεν ξέρω τι θα κάνεις, αλλά θα μου το κάνεις αυτό που σου ζητώ»,
με τέτοια απλότητα και παρρησία παρακαλούν και αυτοί οι άνθρωποι τον Θεό.
-Γέροντα, η επιθυμία για προσευχή είναι δυνατόν να δημιουργηθή
από μια συναισθηματική ανάγκη για επικοινωνία, για παρηγοριά;
Κι αν δημιουργηθή από μια καλή συναισθηματική ανάγκη για τον Θεό,
καλό δεν είναι; Φαίνεται όμως ότι εσύ ξεχνιέσαι,
και μόνο στην ανάγκη τρέχεις στην προσευχή. Φυσικά, γι’ αυτό ο Θεός
επιτρέπει τις διάφορες ανάγκες και δυσκολίες, για να καταφεύγουμε σ’ Αυτόν,
αλλά πιο καλό είναι από αγάπη να τρέχει το παιδί στον πατέρα ή στην μάνα.
Φαντάζεσαι ένα παιδί που ξέρει πόσο το αγαπούν οι γονείς του,
να το σπρώχνουν με το ζόρι να πάει στην αγκαλιά της μάνας ή του πατέρα του;
Ο Θεός είναι στοργικός Πατέρας κα μας αγαπάει. Γι’ αυτό πρέπει να λαχταράμε
πότε θα έρθει η ώρα της προσευχής και να μη χορταίνουμε να μιλάμε μαζί Του.
(Λόγοι Παϊσίου, τόμος ς΄, Περί προσευχής, Εκδ. Ιερού Ησυχαστηρίου
"Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος", σελ. 24-26)