Το μεγαλείον ενός λαού δεν μετριέται ούτε από τον αριθμόν των στρατιωτών του, ούτε από το στόλο του.

Το μόνο μέτρο είναι η ποσότητα της ευφυίας του, η ποιότητα της αρετής και ο πατριωτισμός των πολιτών του.

                                     *************

Ώς γνωστόν, όταν ιδρύθηκε το ελληνικό κράτος μετά την Επανάσταση του '21, οι Μεγάλες Δυνάμεις προσπάθησαν να επιρεάζουν η κάθε μιά για λογαριασμό της τους πολιτικούς. Έτσι είχαν τα πράγματα, όταν κάποιος ρώτησε τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη:

«Εσύ, στρατηγέ, είσαι αγγλόφιλος;»

«Όχι», αποκρίθηκε ο γέρος του Μοριά.

«Τότε, θα' σαι γαλλόφιλος». «Ούτε».

«Είσαι μήπως ρωσόφιλος:». «Ούτε».

«Μα, λοιπόν τι είσαι;»

Κι ο Γέρος του Μοριά, με τη συνηθισμένη του θυμοσοφία, απάντησε: «Εγώ ήμουν και μένω Θεόφιλος. Γιατί σαν τον Θεό κανείς δεν αγαπά την Ελλάδα».

                                    *************

Ο Ρωμαίος στατηγός Σύλλας είχε κυριεύσει την Αθήνα κι ετοιμαζόταν να την ξεθεμελιώσει ολότελα. Όταν κατάλαβαν τη φοβερή αυτή πρόθεσή του, πήγαν και τον παρακάλεσαν να μην την πραγματοποιήσει, θυμίζοντάς του τη μεγάλη κι άφθαστη δόξα που είχε η πόλις αυτή κατά την εποχή του Περικλέους και του Πλάτωνος. Ο Σύλλας τους άκουσε σκεφτικός και ύστερα συμφώνησε μαζί τους, λέγοντας το περίφημο εκείνο: «Συγχωρώ τους ζωντανούς, χάρη των πεθαμένων».

                                    *************

Οι Τούρκοι, πολιορκημένοι μέσα στην Ακρόπολη, μη έχοντας άλλο μολύβι για βόλια, χαλούσαν τις κολόνες που' χαν μέσα τους, για στερεότητα, αυτό το μέταλλο. Οι Έλληνες μόλις πήραν είδηση την καταστροφή, τους έστειλαν μήνυμα να σταματήσουν αυτό το χαλασμό και θα τους στείλουν οι ίδιοι βόλια!
Έτσι και έγινε. Οι Έλληνες ραγιάδες έστελναν βόλια στους Τούρκους για να τους σκοτώσουν, παρά να βλέπουν να καταστρέφουν ό,τι σεβάστηκαν οι αιώνες. Εξαγόρασαν με το αίμα τους τα ιερά εκείνα μάρμαρα!

                                    *************

Όταν ο δίκαιος Αριστείδης βρέθηκε στην εξορία, τον ρώτησαν ποιό ήταν εκείνο, που τον πλήγωσε περισσότερο στον ξένο τόπο που βρισκόταν.
- Τα σκληρά λόγια, που ακούω για την πατρίδα μου απάντησε. Όταν την κακολογούν για την πράξη της αυτήν. Τον εξοστρακισμό μου.

                                    *************

Το πρωί της 27ης Απριλίου 1941 ο Τίμιος Μωραϊτίνης, όταν είδε από το παράθυρο του σπιτιού του, απέναντι από την Ακρόπολη, να κιματίζει η σημαία των Κατακτητών Γερμανών συντετριμμένος κάθισε και έγραψε τους ακόλουθους στίχους:

Ο Γκιώνης στην Ακρόπολη
μοιρολογάει και κλαίει,
μα μιά φωνή απ' τα μάρμαρα
περήφανα του λέει:

«Μη κλαίς πικρέ τραγουδιστή
και δεν θα γίνω σκλάβα.
Στου χρόνου τα γυρίσματα
και στων καιρών το διάβα
 όσες σκλαβιές κι άν γνώρισα,
όσους εχθρούς κι άν είδα,
έγερνα σκλάβα αποβραδύς
μα ξύπναγα ΕΛΛΗΝΙΔΑ».

                                  *************

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη δυστυχία, από το να στερηθεί κανείς την πατρίδα του.
Μπορείτε να εξορίσετε έναν άνθρωπο από την πατρίδα του, αλλα δεν μπορείτε να εξορίσετε την πατρίδα του από την καρδιά του.
(Ευρυπίδης)