487. Ήμουν στον δρόμο, πηγαίνοντας στην εκκλησία για τον Όρθρο. Ο ήλιος είχε ανατείλει και το φως του έπεφτε σ’ ένα τζάμι. Η αντανάκλασις ήταν τόσο δυνατή, ώστε ήταν αδύνατο να κυττάξης εκείνο το γυαλί, όπως είναι αδύνατο να κυττάξης τον ίδιο τον ήλιο. Συλλογίσθηκα τότε: «Αν ο υλικός, ο κτιστός ήλιος αντανακλάται με τόση λάμψι από το φτωχό γυαλί, τι συμβαίνει με τον Ήλιο της Δικαιοσύνης, τον Κύριο, όταν αντανακλάται από μία καθαρή καρδιά; Λαμπρότατα αντανακλάται ο Θεός στους Αγίους του, που καθάρισαν και διηύγασαν την καρδιά τους «παντός μολυσμού σαρκός καί πνεύματος, επιτελούντες αγιωσύνην ἐν φόβω Θεοῦ» (Β’ Κορ. ζ’ 1). Ναι, λαμπρότατα αντανακλάται στις ψυχές των εκλεκτών του. Αυτές οι καθαρές ψυχές, αυτές οι εικόνες του Θεού, σαν ακηλίδωτα κάτοπτρα λάμπουν στο φως του Ήλιου της Δικαιοσύνης.
488. Ο Θεός είναι Αλήθεια και η προσευχή μου πρέπει να είναι αλήθεια και ζωή. Ο Θεός είναι Φώς και η προσευχή μου πρέπει να προσφέρεται μέσα στο φως του νου και της καρδιάς. Ο Θεός είναι Πυρ και η προσευχή μου πρέπει να είναι φλογερή. Ο Θεός είναι η τελεία Ελευθερία και η προσευχή μου πρέπει να πηγάζη ελεύθερα από την καρδιά. Τι πλούτος υπάρχει στο ανθρώπινο πνεύμα! Αρκεί μόνο να σκεφθώ τον Θεό, μόνο να ποθήσω την ένωσί μου μαζί του, και ο Θεός είναι ήδη μαζί μου. Οι τοίχοι του σπιτιού, τα κιγκλιδώματα της φυλακής, τα βουνά που ορθώνονται πανύψηλα, δεν μπορούν να εμποδίσουν αυτή την ένωσι. Ευθύς ο Θεός είναι μαζί μου, όπως επίσης οι Άγγελοι και οι Άγιοι. Μαζί με τον Θεό και αυτά τα μακάρια πνεύματα βρίσκονται μπροστά στα μάτια μου, έρχονται μέσα στην καρδιά μου, σαν οι πιο κοντινοί μου φίλοι. Ώ, τι πλούτος υπάρχει στο ανθρώπινο πνεύμα!
(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 204-205)