171. «νενέκρωται εχθρός τω ζωηφόρω σου Καρπώ».
Η Ενσάρκωσις, σαν στρατηγική του Θεού είχε και άλλο σκοπό. Επρόκειτο να προσβάλη απ’ ευθείας τον αρχηγό των αντιθέων δυνάμεων, τον διάβολο. Το Σχέδιο το γνωρίζομε τώρα κι’ εμείς, διότι το είδαμε ολοκληρωμένο... Προέβλεπε μάλιστα αντεπίθεσι και εξουδετέρωσι του διαβόλου με τα ίδια μέσα που είχε χρησιμοποιήσει εκείνος για την εξουδετέρωσι και υποταγή του ανθρώπου και της κτίσεως.
Πράγματι! Με «καρπό» παραπλάνησε και ενίκησε ο διάβολος τον Αδάμ. Με «καρπό» τώρα θα τον παραπλανήση και θα εξουδετερώση ο Θεός τον «ανθρωποκτόνο... άρχοντα του κόσμου τούτου» (Ιω. η' 44, ιβ’ 31). Τον αρχαίο καρπό τον έφαγε ο Αδάμ και πέθανε. Το «νέο καρπό», τον Ιησού θα τον φάη τώρα ο διάβολος (πρβλ. κάθοδο του Ιησού στον Άδη) και θα πεθάνη ο ίδιος! (πρβλ. «Σήμερον ο Άδης στένων βοά˙ κατεπόθη μου το κράτος...») . Ο ευλογημένος και ζωηφόρος «καρπός της κοιλίας» της Θεοτόκου έμελλε να γίνη το μυστικό όπλο της ανορθώσεως του Ανθρώπου, το αντίδοτο του αρχαίου καρπού της Πτώσεως!
Η Θεοτόκος, μόνη της ήταν βέβαια αδύνατο να σκεφθή καν ένα τέτοιο μεγαλεπίβολο Σχέδιο. Η εξουδετέρωσις του προαιώνιου εχθρού του ανθρώπου ήταν πολύ πιο πάνω από τις σωματικές και πνευματικές δυνάμεις μιας αγνής κόρης. Με τη συνεργία της όμως η Παρθένος έγινε δεξιό όργανο και όπλο της αντεπιθέσεως του Θεού εναντίον του αρχεκάκου διαβόλου.
Στον πόλεμο με τον διάβολο ο άνθρωπος υστερεί. Αυτό φάνηκε από την πρώτη στιγμή, όταν ο άνθρωπος νικήθηκε κατά την πρώτη αναμέτρησί του με τον Όφι (Γεν. γ' 1 - 7) επιβεβαιώνεται δε μέχρι σήμερα με τις αλλεπάλληλες ήττες του ανθρώπου, που οφείλονται στα «πεπυρωμένα βέλη του πονηρού, τα κατ’ αυτού δολίως κινούμενα».
Ό,τι εξουδετερώνει τον διάβολο είναι η συνεργία και η συμμαχία του ανθρώπου με τον Θεό. Κάτω από την ασπίδα του Σταυρού του Χριστού ο άνθρωπος γίνεται πάντα νικητής του διαβόλου: «Σταυρός δαιμόνων το τραύμα»!
Η Θεοτόκος, εκτός των άλλων, έδωσε στους ανθρώπους τη δυνατότητα να νικούν τον «Πονηρόν» (Ιω. ιζ' 15). Όταν δε σκεφθούμε ότι η Θεοτόκος είναι και τύπος της Εκκλησίας, τότε κατανοούμε την μεγάλη αλήθεια, ότι μόνο μέσα στους κόλπους της Εκκλησίας ο άνθρωπος αποκτά δύναμι για να νικάη τον αντίχριστο. Η Θεοτόκος και η Εκκλησία είναι το οπλοστάσιο μέσα στο οποίο κατασκευάζονται τα αμυντικά και επιθετικά όπλα κατά του διαβόλου. Μας το λέει ο απόστολος Παύλος: «Αναλάβατε και πανοπλίαν του Θεού, ίνα δυνηθήτε αντιστήναι εν τη ημέρα τη πονηρά και άπαντα κατεργασάμενοι στήναι.
Στήτε ουν περιζωσάμενοι την οσφήν υμών εν αληθεία και ενδυσάμενοι τον θώρακα της δικαιοσύνης και υποδησάμενοι τους πόδας εν ετοιμασία του ευαγγελίου της ειρήνης, επί πάσιν αναλαβόντες τον θυρεόν της πίστεως, εν ω δυνήσεσθε πάντα τα βέλη του πονηρού τα πεπυρωμένα σβέσαι˙ και την περικεφαλαίαν του σωτηρίου δέξασθε και την μάχαιραν του Πνεύματος, ο εστί ρήμα Θεού» (Εφεσ. στ' 13 - 17) .
Μηδείς φοβήσθω θάνατον˙
ηλευθέρωσε γάρ ημάς ο του Σωτήρος θάνατος.
Έσβεσεν αυτόν υπ' αυτού κατεχόμενος.
Εσκύλευσε τον Άδην, ο κατελθών εις τον Άδην.
Επίκρανεν αυτόν, γευσάμενον της σαρκός αυτού˙
και τούτο προλαβών Ησαΐας εβόησεν˙
ο Άδης, φησίν, επικράνθη,
συναντήσας σοι κάτω.
Επικράνθη˙ και γάρ κατηργήθη.
Επικράνθη˙ και γαρ ενεπαίχθη.
Επικράνθη˙ και γαρ ενεκρώθη.
Επικράνθη˙ και γαρ καθηρέθη.
Επικράνθη˙ και γαρ εδεσμεύθη.
Έλαβε σώμα, και Θεώ περιέτυχεν.
Έλαβε γην και συνήντησεν ουρανώ.
Έλαβεν όπερ έβλεπε
και πέπτωκεν όθεν ουκ έβλεπε.
Που σου, θάνατε, το κέντρον;
Που σου, Άδη το νίκος;
Ανέστη Χριστός!
ΙΩΑΝΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ
(Μητροπολίτου Αχελώου Ευθυμίου Στυλίου, Η Πρώτη, εκδ. Γρηγόρη)