Φρόντισε εσύ το οικογενειακό σου περιβάλλον να είναι Παράδεισος και μην ανησυχείς για τα παιδιά σου που πήδηξαν έξω από το φράχτη του. Όσο μακριά κι αν βρεθούν κι από όποιο δρομάκι της ζωής αν περάσουν, θα νοσταλγούν πάντα εκείνο που γνώρισαν κι έζησαν πίσω από το φράχτη. Και κάποτε θα τον ξαναπηδήσουν, αλλά προς τα μέσα αυτή τη φορά.
                                                            ***
 Ο κυνικός φιλόσοφος Διογένης συνάντησε μια μέρα στο δρόμο έναν μικρούλη με τον παιδαγωγό του. Το παιδί πήρε τότε μια πέτρα και την πέταξε εναντίον του Διογένη, αποδείχνοντας έτσι ότι ήταν κακοαναθρεμμένο. Και ο φιλόσοφος αντί να μαλώσει τον μικρό, έδωσε ένα ράπισμα στον παιδαγωγό του, θέλοντας να δείξει  με αυτό ότι εκείνος έφταιγε.
Η ανατροφή των παιδιών είναι δύσκολο πράγμα. Αλλά οι ελλείψεις της δεν απαλλάσσουν τους μεγάλους από την ευθύνη.
                                                           ***
 Δεν γνωρίζουμε εάν στο Γολγοθά κατά την Σταύρωση βρισκόταν εκεί και οι γονείς του Ληστή. Εάν όμως είχαν πάει θα ήσαν όχι μόνο θλιμμένοι αλλά και κοινωνικά, όπως θα λέγαμε σήμερα, μειωμένοι. Δεν ήσαν παρά οι γονείς ενός κακούργου.
Είχαν βγάλει και είχαν δώσει στην κοινωνία ένα ληστή!!
Και ήσαν απόβλητοι της κοινωνίας.
Αυτά όμως προ του «Τετέλεσται». Μετά από αυτό και χάρις σε ένα «μνήσθητι μου» οι γονείς αυτοί έγιναν οι γονείς του πρώτου πολίτη της βασιλείας των Ουρανών.
Ας μη θλίβονται, λοιπόν, οι γονείς.
Για κανένα παιδί δεν ειπώθηκε ακόμα το «τετέλεσται».
                                                 ***
 Το όνομα που θα χαράξεις το φλοιό ενός δένδρου θα μεγαλώσει μαζί σου.
Το ίδιο και στην καρδιά του παιδιού σου.
Ό,τι χαράξεις στα τρυφερά του χρόνια, αυτό θα διαβάζεις και στα κατοπινά του σε μεγέθυνση.
                                                            ***
 Καθόταν στις κερκίδες γέρων πλέον ο ολυμπιονίκης Διαγόρας. Σε λίγο το στάδιο σείστηκε από τις επευφημίες του λαού στους νέους ολυμπιονίκες, που έκαναν τον γύρο του θριάμβου. Δύο από αυτούς στάθηκαν μπροστά στον γέροντα. Τον πήραν από τις κερκίδες, έβγαλαν και φόρεσαν στη λευκή κεφαλή του τα στεφάνια τους, τον σήκωσαν στους ώμους τους, και τον περιέφεραν θριαμβευτικά!
Ήσαν οι δυο γιοί του!
Τα πλήθη επευφημούσαν ξέφρενα, οπότε από το βάθος ακούστηκε μια απρόσμενη ευχή, που ευχόταν μια ακόμα μεγαλύτερη ευτυχία: τον θάνατο!
- «Κάτθανε, ω Διαγόρα, ούχ ές Όλυμπον αναβήσει». (Πέθανε, Διαγόρα. Δεν υπάρχει τίποτε άλλο σπουδαιότερο να απολαύσεις. Δεν πρόκειται να γίνεις θεός του Ολύμπου).
Κάτθανε! Πράγματι, δεν έχει δώσει κανείς σε θνητό καλύτερη ευχή από του να τον αξιώσει ο Θεός να έχει φτάσει ο θάνατος την ώρα που πρέπει και όπως πρέπει.
(Από το βιβλίο: Στάχυα,Τόμος Α, Κωνσταντίνος Κούρκουλας)