173. «το κάλλος το φυσικόν, ωραιότερον ανέδειξας, εξαστράπτουσα σάρκα θεότητος».
Η Παρθένος Μαρία ήταν ωραία και όμορφη. Το φυσικό της κάλλος ήταν αντανάκλασις της σωματικής της αγνότητος και της ψυχικής της καθαρότητος. Εκείνο όμως που την έκανε πιο ωραία και πιο όμορφη ήταν η Ενσάρκωσις. «Η Θεοτόκος, αφ’ ης στιγμής "εύρε χάριν παρά Θεώ” και έτεκεν, είτα, τον Σωτήρα, προσέλαβε και τον θείον κάλλος κατ’ αποκλειστικότητα εις τον γυναικείον κόσμον». Η σύλληψις, η κυοφορία και η γέννησις του Ιησού πρόσθεσε ανυπέρβλητο κάλλος στην ύπαρξί της. Τότε το κάλλος της Θεοτόκου έγινε αστραπηβόλο, εκτυφλωτικό. Και τούτο γιατί το πανάγιο σώμα της και ολόκληρη η ύπαρξίς της αντανακλούσε την ωραιότητα και την λαμπρότητα της σάρκας του Υιού του Θεού. Η πηγή και η αιτία της ωραιότητος της Θεοτόκου ήταν «o ωραίος κάλλει παρά τους υιούς των ανθρώπων»...
Το κάλλος της Θεοτόκου είχε σχέσι με το κάλλος του Ιησού!
Το κάλλος και η ομορφιά για τις σύγχρονες γυναίκες είναι θέμα καθαρά εξωτερικό, επιφανειακό, επιδερμικό. Γι’ αυτό και προσπαθούν να ομορφήνουν την επιδερμίδα, χρησιμοποιώντας διάφορες κρέμες και βαφές του προσώπου, των ματιών, των χειλιών κλπ. Το αποτέλεσμα είναι ότι η ωραιότης των γυναικών κατάντησε τεχνιτή, κατασκευασμένη και επομένως ψεύτικη και υποκριτική. Ο σύγχρονος πολιτισμός φτιάχνει ωραίες, αλλά άψυχες γυναικείες «μάσκες».
Το αληθινό κάλλος των ανθρώπων και ιδίως των γυναικών δεν έχει καμμιά σχέσι με τον «έξωθεν εμπλοκής τριχών και περιθέσεως χρυσίων ή ενδύσεως ιματίων κόσμου», αλλά σχετίζεται με τον «κρυπτόν της καρδίας άνθρωπον, εν τω αφθάρτω του πραέος και ησυχίου πνεύματος, ο εστίν ενώπιον του Θεού πολυτελές». Πολύ περισσότερο, το αληθινό κάλλος σχετίζεται με το «κάλλος των αρετών του Χριστού» και της Θεοτόκου. Το άφθαστο κάλλος και η άφθαστη ωραιότης του Ιησού και της Θεοτόκου αντανακλά στο πρόσωπο εκείνων που πιστεύουν στον Κύριο και αγαπούν την Παναγία Μητέρα του. Αυτοί «ανακεκαλυμμένω προσώπω την δόξαν Κυρίου κατοπτριζόμενοι την αυτήν εικόνα, μεταμορφούνται από δόξης εις δόξαν».
Ω Μήτερ του Λόγου και Παρθένε,
των δυσχερών και δεινών με διάσωσον.
(Μητροπολίτου Αχελώου Ευθυμίου Στυλίου, Η Πρώτη, εκδ. Γρηγόρη)