174. «Το μεσότοιχον της έχθρας καθελούσα ειρήνην αντεισήξε»
Μετά την πτώσι και ειδικώτερα μετά τον Πύργο της Βαβέλ, οι άνθρωποι διαιρέθηκαν και χωρίσθηκαν σε εχθρικά και αντίπαλα στρατόπεδα. Έχτιζαν μάλιστα ψηλά τείχη, ώστε να μη υπάρχει καμμία επικοινωνία ανάμεσά τους. Από καιρό δε σε καιρό έρχονταν σε φοβερές και αιματηρές συγκρούσεις μεταξύ τους... Την κατάστασι αυτή της ανθρωπότητος άλλαξε η Θεοτόκος «δυνάμει», με τη συμβολή της στην Ενανθρώπησι του Θεού.
Η Θεοτόκος με τη συνεργία της στην Ενσάρκωσι του Θεού συνέβαλε στο να έλθη «επί γης ειρήνη» (Λουκ. β' 14). Και πράγματι «ο Χριστός, η ειρήνη ημών, εποίησε τα αμφότερα εν και το μεσότοιχον του φραγμού έλυσε, την έχθραν (των λαών)» (Εφεσ. β' 13 - 15) . Με τον Ιησού αποκαταστάθηκε η ειρήνη του κόσμου και η παγκόσμια συναδέλφωσις των λαών και των φυλών της γης. Για το παγκόσμιο αυτό κατόρθωμα απόκτησε και η Θεοτόκος «παγκόσμιον δόξαν».
Η Θεοτόκος βρίσκεται στη βάσι της παγκοσμιότητος. Είναι η πρώτη που συνέβαλε στην επικράτησι της παγκόσμιας ειρήνης και συναδελφώσεως των λαών. Βέβαια η προσφορά αυτή του Χριστού και της Θεοτόκου δεν έγινε ακόμα καθολικά αποδεκτή από τους λαούς της ανθρωπότητος. Η εν Χριστώ όμως συναδέλφωσις των ανθρώπων είναι μία δυνατότης πραγματική και ουσιαστική για όσους θα ήθελαν να την επιδιώξουν.
Αυτό ακριβώς γίνεται μέσα στην Εκκλησία. Οι πιστοί και μέλη της Εκκλησίας βιώνουν και πραγματοποιούν την παγκοσμιότητα του Χριστού, δημιουργώντας έτσι την Οικουμενική Εκκλησία. Διότι, όπως .είναι γνωστό, μέσα στην Εκκλησία δεν υπάρχουν φυλετικές ή εθνικές διακρίσεις, αλλά επικρατεί η συναδέλφωσις των λαών της γης, όπως το διακήρυξε ο απόστολος Παύλος: «Ουκ ένι Έλλην και Ιουδαίος... βάρβαρος, Σκύθης, δούλος, ελεύθερος, αλλά τα πάντα και εν πάσι Χριστός» (Κολ. γ' 11). Η πρόοδος δε και η αύξησις της «Μιας, Αγίας, Καθολικής... Εκκλησίας» είναι και πρόοδος της ανθρωπότητος προς την αληθινή παγκοσμιότητα.
(Μητροπολίτου Αχελώου Ευθυμίου Στυλίου, Η Πρώτη, εκδ. Γρηγόρη)