176. «εν τόκω Παρθένος»
Η Παρθενία της Θεοτόκου «εν τόκω» αναφέρεται αφ’ ενός μεν στο ότι η Παρθένος «άνευ ανδρός» και «εκτός συναφείας συνέλαβε» τον Ιησούν και αφ’ ετέρου στο ότι κατά τον τοκετό ο υμένας της Παρθένου έμεινε άφθορος: «Εξ ασπόρου βλαστήσας γαστρός και φυλάξας ταύτην ώσπερ ην άφθορον». Και τα δύο πρωτοφανή και ανεπανάληπτα αυτά συμβάντα παρατηρήθηκαν μόνο στην περίπτωσι της Θεοτόκου, η οποία έτσι είναι η μόνη γυναίκα μέσα στην ιστορία που συνδύασε την Παρθενία και την Λοχεία: «Χαίρε, η παρθενίαν και λοχείαν ζευγνύσα».
Η «εν τόκω» Παρθενία της Θεοτόκου είναι ενδεικτική κατάστασις της «νέας κτίσεως». Είναι δηλαδή εσχατολογική κατάστασις. Η «καινή κτίσις», της οποίας η Θεοτόκος και ο Ιησούς είναι οι πρώτες απαρχές, είναι μία κατάστασις θαύματος και αφθαρσίας. Μία κατάστασις εντελώς διαφορετική και ασυγκρίτως ανώτερη απ’ αυτή που επικρατεί σήμερα στη γη. Στη νέα αυτή κατάστασι εκείνο που θα κυριαρχή δεν θα είναι πια οι φυσικοί νόμοι, αλλά το θέλημα του Θεού. Η ζωή και η λειτουργία του σώματος δεν θα προκαλή καμμιά φθορά (αφθαρσία) στο «σώμα», πράγμα που θα του εξασφαλίζη την αθανασία και την αιωνιότητα.
Η Παρθενία της Θεοτόκου «εν τόκω» είναι «σημείον» της ζωής και καταστάσεως των ανθρώπων κατά την 8η Ημέρα της Δημιουργίας, που θ’ αρχίση μετά την κοινή Ανάστασι και τη Β' Παρουσία του Χριστού. Εν τω μεταξύ όμως η υπακοή στο θέλημα του Θεού δίνει στον άνθρωπο τη δυνατότητα να προγεύεται τη ζωή του θαύματος και της αιωνιότητος. Η χριστιανική ζωή και ειδικώτερα η μοναχική κλήσις (Παρθενία) είναι μία κατάστασις πίστεως, αλλά και μία πρόγευσις της ζωής της αιωνιότητος.
(Μητροπολίτου Αχελώου Ευθυμίου Στυλίου, Η Πρώτη, εκδ. Γρηγόρη)