491. Προορισμός της ζωής μας είναι η ένωσίς μας με τον Θεό. Σ’ αυτή τη ζωή, με την πίστι, την ελπίδα και την αγάπη. Και στη μέλλουσα, με την τελεία αγάπη. Αλλά ιδές πως ο εχθρός και εμείς οι ίδιοι αντιστρατευόμαστε σ’ αυτόν τον προορισμό. Στρέφουμε την ψυχή μας προς διάφορα άλλα πράγματα, που μας απομακρύνουν. Κάποτε, ώ φρίκη!, η αγάπη μας στρέφεται στο χρήμα, στα εδέσματα, στο ποτό, στα πολυτελή ενδύματα, στα σπίτια, σε ανθρώπους σαν εμάς και λησμονούμε τον Θεό. Κάποτε, γινόμαστε υπερήφανοι, φθονεροί, μοχθηροί, ψευδολόγοι και έτσι πραγματοποιούμε μία απ’ ευθείας ένωσι με τον ίδιο τον Εωσφόρο, που είναι κακία, ψεύδος, υπερηφάνεια, ο φθόνος προσωποιημένος. Και έτσι υβρίζουμε τον Κύριο μας, που μας έπλασε «κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσιν» δική του. Συμβαίνουν αυτά με τόσους και τόσους. Αλλά δεν τα σκέφτονται ή αγνοούν τη σημασία τους. Αγνοούν ότι ο ύψιστος και μοναδικός μας προορισμός είναι η θέωσις.
492. Έννοιωσες ποτέ στην καρδιά σου, ενώ προσευχόσουν ή μελετούσες τον Λόγο του Θεού ή συνωμιλούσες εποικοδομητικά, να περνά κάτι σαν «αύρα λεπτή»; Ο Κύριος σε επισκεπτόταν τότε. «Φωνή αύρας λεπτής, κακεί Κύριος» (Γ’ Βασιλ. Ιθ’ 12).
(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 206-207)