214.«γέγονε παράδοξος ώσπερ η κύησις ούτω και η θεία και σεπτή σου μετάστασις»
Κατά την παράδοσι και τη διδασκαλία πολλών εκκλησιαστικών συγγραφέων, δύο θαυμαστά και παράδοξα γεγονότα ακολούθησαν την Κοίμησι της Θεοτόκου. Πρώτον, ότι το σώμα της Θεοτόκου δεν γνώρισε τη φθορά του Τάφου και δεύτερον, ότι την τρίτη μέρα μετά τον χωρισμό του από το πνεύμα, το πανάχραντο σώμα της Θεομήτορος «μετέστη», μεταβλήθηκε και μεταφέρθηκε στον ουρανό, αφού ενώθηκε με την ψυχή της Θεοτόκου.
«Ήταν ανάγκη η παναγία εκείνη ψυχή να χωρισθή από το υπεράγιο εκείνο σώμα... Και το σώμα, αφού έμεινε για λίγο στη γη, αναχώρησε κι’ αυτό μαζί με την ψυχή. Γιατί έπρεπε να πέραση από όλους τους δρόμους από τους όποιους πέρασε ο Σωτήρας, να λάμψη και στους ζωντανούς και στους νεκρούς , να αγιάση δια μέσου όλων την ανθρώπινη φύσι και να λάβη αμέσως τον αρμόζσντα τόπο. Το δέχτηκε έτσι για λίγο ο τάφος, το παρέλαβε δε και ο ουρανός, αυτό το πνευματικό σώμα, την καινή γη, το θησαυρό της δικής μας ζωής, το τιμιώτερο από τους Αγγέλους, το αγιώτερο από τους Αρχαγγέλους».
Η Ανάστασις του Χριστού νίκησε όχι μόνο τον θάνατο, αλλά και τη φθορά του ανθρωπίνου σώματος. Η αφθαρσία του θεομητορικού σώματος είναι καρπός της Αναστάσεως του Χριστού και συνέπεια της παναγιότητος της Θεοτόκου. Το σώμα εκείνο που έγινε θρόνος της θεότητος και δοχείο των ποικίλων χαρισμάτων του παναγίου Πνεύματος δεν ήταν δυνατόν να νικηθή από τη φθορά του Τάφου. Το παράδοξο αυτό γεγονός που πραγματοποιήθηκε για πρώτη φορά (εκτός του Χριστού) στο πανακήρατο σώμα της Θεοτόκου, έγινε έπειτα καθεστώς και για ωρισμένους Αγίους (κυρίως Ασκητάς) της Εκκλησίας μας, τα σώματα των οποίων, όπως ξέρομε, μένουν άφθορα και άθικτα από τη φθορά του χρόνου (πρβλ. τα ολόσωμα λείψανα αγ. Σπυρίδωνος, αγ. Διονυσίου, αγ. Γερασίμου κλπ.). Έτσι, το πανάχραντο σώμα της θεομήτορος, άφθορο και απείραχτο από τον χρόνο, θα μπορούσε να υπάρχη μέχρι σήμερα να πηγάζη άπειρες δωρεές για τους ανθρώπους... Eμείς δε θα είχαμε το μεγάλο προνόμιο να το βλέπωμε, να το ψηλαφούμε, και να το ασπαζώμαστε, «καρδίας, χείλη, όμματα, μέτωπα, ειλικρινώς προσάπτοντες», ...αν δεν συνέβαινε το δεύτερο θαυμαστό γεγονός: η μετάστασις του σώματος στον Ουρανό!
Ο Κύριος, στην Παναγία Μητέρα του, θέλησε να προσφέρη κάτι περισσότερο από την αφθαρσία του σώματος, που, όπως είπαμε, θα ήταν πια δώρο και για πολλούς άλλους Αγίους του. Στην Μητέρα του και ιδιαίτερα στο σώμα της που του εδάνεισε την ανθρώπινη φύσι Του, ο Κύριος επεφύλασσε μια μεγαλύτερη δωρεά: την μετάστασι!
Η ορθοδοξία χρησιμοποιεί τον όρο Ανάστασις» για την περίπτωσι του Χριστού και τον όρο «Μετάστασις» για την περίπτωσι της Παναγίας. Υπάρχει επομένως κάποια διαφορά. «Πρόκειται περί της μεταβάσεως της Θεοτόκου εκ του κόσμου του γίγνεσθαι προς την αιωνιότητα της 8ης 'Ημέρας, εκ της Εκκλησίας προς την Βασιλείαν των Ουρανών. Η εσχάτη αυτή δόξα της θεομήτορος, το «έσχατον» το πραγματοποιηθέν εις εν κτιστόν πρόσωπον προ του τέλους του κόσμου, πρέπει να τοποθετή Αυτήν από του νυν επέκεινα του θανάτου, της αναστάσεως και της εσχάτης Κρίσεως». Με αλλά λόγια, η Μετάστασις είναι μοναδική και ανεπανάληπτη κατάστασις, την οποία ο Χριστός χάρισε στην Παναγία Μητέρα του. Είναι μία Ανάστασις» προ της κοινής Αναστάσεως. Η Θεοτόκος έμελλε να είναι και πρώτη στην Ανάστασι. «Οι νεκροί εν Χριστώ αναστήσονται πρώτον».
(Μητροπολίτου Αχελώου Ευθυμίου Στυλίου, Η Πρώτη, εκδ. Γρηγόρη)