«Εμόν βρώμα εστίν ίνα ποιώ το θέλημα του πέμψαντός με» (Ιωάνν. 4:34)

Ιδού αγάπη! Ιδού δίδαγμα! Ιδού ταπείνωση! Ιδού παράδειγμα! Όπως μέσα στο καλό ψωμί βρίσκονται όλα όσα χρειάζονται για το σώμα μας, έτσι σε κάθε λόγο του Κυρίου Ιησού Χριστού υπάρχει ό, τι χρειάζεται για την ψυχή μας. Η θεϊκή ενότητα της φύσεως του Πατρός και του Υιού εκφράζεται στην αγάπη του Πατρός για τον Υιό και του Υιού για τον Πατέρα.
Αυτός που αγαπά, υπακούει. Αν θέλετε να μάθετε πόσο μεγάλη είναι η αγάπη σας για τον Θεό, εξετάστε την υπακοή σας στο θέλημα του Θεού και αμέσως θα μάθετε. Η έλλειψη υπακοής είναι ένα σίγουρο σημάδι ελλείψεως αγάπης. Αυτός που αγαπά, εκπληρώνει το θέλημα του αγαπημένου του. Ο Υιός του Θεού αγαπά τον Πατέρα Του τόσο πολύ, ώστε θεωρεί την εκπλήρωση του θελήματος του Πατρός ως την πιο γλυκιά τροφή. Ποιο είναι το θέλημα του Πατρός; Η σωτηρία του ανθρωπίνου γένους. Ο Κύριός μας, ο Υιός του Θεού, αισθανόταν ακόρεστη πείνα για να εκπληρώνει το θέλημα του Πατρός. Όποτε έσωζε κάποιον, ένιωθε σαν να τρεφόταν με τη γλυκύτερη τροφή.

Βλέπετε πόσο υψηλή είναι η πνευματικότητα του Χριστού; Οι μαθητές Του έφεραν τροφή από την πόλη και τον παρότρυναν: Δάσκαλε, φάγε! Εκείνος ήταν τόσο απασχολημένος με το κύριο έργο Του εκείνη τη στιγμή, τη σωτηρία των ψυχών των ανθρώπων! Εκεί ήταν η Σαμαρείτις γυναίκα, έτοιμη να ασπαστεί τη διδασκαλία της σωτηρίας. Εκεί ήταν ολόκληρη η πόλη του Συχαρ, που είχε ήδη έλθει προς τη Βασιλεία του Θεού. Και εκεί ήταν το μεγάλο χωράφι έτοιμο για το θερισμό της σωτηρίας. Για τον Χριστό αυτή η βρώσις ήταν γλυκύτερη από όλες τις υλικές τροφές και επίγειες απολαύσεις.

Το σώμα είναι ένα όχημα το οποίο οδηγεί ο άνθρωπος, ο βασιλιάς. Όταν ο βασιλιάς εκτελεί το βασιλικό καθήκον του – απαλλάσσοντας τους κληρονόμους του από τη δουλεία – το όχημα πρέπει να παραμεριστεί και να μην παρεμβαίνει στο έργο του βασιλιά. Ο βασιλιάς είναι τόσο επικεντρωμένος στη διάσωση των αγαπημένων του κληρονόμων, ώστε αυτή η αποστολή είναι η βρώση και η πόση, η ανταμοιβή του, η μοναδική του ικανοποίηση και η τιμή.

Ω, αδερφοί μου, αν μπορούσες να ξέρεις πόσο πολύ πεινά ο Χριστός μας ,ο Κύριος, ακόμη και τώρα, για τη σωτηρία μας! Αν το γνωρίζαμε, τότε θα Του δίναμε τη τροφή που αγαπά περισσότερο!
Ποιος είναι υψηλότερος επισκέπτης, πιο στενός συγγενής ή πιο ειλικρινής φίλος από Εκείνον; Όταν φιλοξενούμε πολύ πιο ασήμαντους επισκέπτες, πιο μακρινούς συγγενείς και λιγότερο ειλικρινείς φίλους, τους προσφέρουμε το φαγητό που γνωρίζουμε ότι τους αρέσει. Τότε, γιατί δεν φιλοξενούμε και τον Κύριό μας, με το μόνο φαγητό που Τον ευχαριστεί; Ας ενστερνιστούμε τη σωτηρία που μας προσφέρει – διότι, για Αυτόν, είναι η πιο ευχάριστη βρώση! Οποιαδήποτε άλλη τροφή την αποστρέφεται.

Ω Κύριε Ιησού, Συ ο μανιώδης Εραστής της σωτηρίας μας, ελέησέ μας και σώσε μας.

Ότι Σοι πρέπει πάσα δόξα, τιμή και προσκύνησις εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.

(Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Ημερολόγιο – Ο Πρόλογος της Αχρίδος, μήνας Σεπτέμβριος)