218. «Ζώνην νοητάς εζωσμένη η πόλις σου, το κράτος αδιάσπαστον έχει»
Η Θεοτόκος άφησε στην Εκκλησία δύο ιερά κειμήλια: την Ζώνη και την Εσθήτα της (= φόρεμα, πρβλ. Σκέπη, Ωμοφόριον).
Η τιμία Ζώνη της Θεοτόκου φυλασσόταν από κάποια παρθένο στα Ιεροσόλυμα. Το ιερό αυτό κειμήλιο μετέφερε στην Κωνσταντινούπολι ο Αυτοκράτωρ Αρκάδιος (383 408), γυιός του Μ. Θεοδοσίου και την ετοποθέτησε σε μια πολυτελή θήκη που ωνόμασε Αγία Σορό.
Ο Ιουστινιανός (482-565) έκτισε στην Κωνσταντινούπολι «εν τοις Χαλκοπρατείοις» ναό της Αγίας Ζώνης, όπου και έγινε ανακομιδή του ιερού Λειψάνου από την Επισκοπή Ζήλας, στην οποία φυλασσόταν.
Επί Αυτοκράτορος Λέοντος Γ' του Ισαύρου (680-741), αναφέρεται το εξής θαύμα της αγίας Ζώνης: Η σύζυγος του Βασιλέως Ζωή, που έπασχε από δαιμονοληψία, είδε οπτασία ότι θα θεραπευθή αν απλωθή επάνω της η τιμία Ζώνη της Θεοτόκου. Τότε ο Αυτοκράτωρ άνοιξε την Αγία Σορό, πήρε την Αγία Ζώνη και την άπλωσε επάνω στην άρρωστη Βασίλισσα. Και το θαύμα έγινε.
Τότε ακριβώς δόθηκε η ευκαιρία να εξακριβωθή η γνησιότης του κειμηλίου. Διότι πρώτον, διετηρείτο σε αρίστη κατάστασι και άστραφτε, σαν να ήταν νεοΰφαντη. Επίσης, επάνω στην Ζώνη υπήρχε σφραγίδα με χρυσή βούλλα (=σφραγίδα) και κωδίκελλο που ανέφερε λεπτομερώς τον χρόνο, την ινδικτιώνα και την ημέρα που μετεφέρθη από τα Ιεροσόλυμα και τοποθετήθηκε στην Αγία Σορό, από τον Αυτοκράτορα Αρκάδιο.
Τρεις Αυτοκράτορες, Αρκάδιος — Λέων — Ιουστινιανός, συνδέονται με την Αγία Ζώνη της Θεοτόκου (πρβλ. «Σε δύναμιν πιστοί βασιλείς περιζώννηνται», Μα, 15) και γενικώτερα με την ορθόδοξο πίστι που αποδεικνύεται έτσι ουσιαστικός παράγων εθνικοκοινωνικής ενότητος.
Η συνοχή και μακροβιότης του Βυζαντίου ήσαν συνέπειες της ενότητός του με την ορθόδοξο πίστι. Επί Βυζαντίου είχε κατορθωθή η ενοποίησις του γνωστού κόσμου κάτω από μία πίστι, την πίστι του Χριστού!
Σήμερα, στην κατ’ έξοχήν εποχή της παγκοσμιότητος αναζητείται ο συνεκτικός δεσμός που θα ενώση τον κόσμο σε μια παγκόσμια κοινωνία. Δύο είναι οι βάσεις πάνω στις οποίες επιχειρεί η ανθρωπότης σήμερα να οικοδομήση την παγκόσμιο ενότητά της: ο τεχνικός πολιτισμός και η υλική ευημερία. Ο Χριστιανισμός — ας το ομολογήσωμε! — λόγω δυστυχώς της διαιρέσεώς του και της εξαρτήσεώς του από προαστικούς θεσμούς και δομές, δεν είναι έτοιμος σήμερα ν’ αποτελέση τη βάσι της ενοποιήσεως της ανθρωπότητος.
Έτσι φαίνεται, ότι πρώτα ο τεχνικός πολιτισμός θ’ ανοίξη τους δρόμους της παγκοσμίου κοινωνίας, της νέας PAX ECUMENAE και τότε κάποιος νέος Παύλος η Ηλίας (βλ. Ματθ. ιζ' 10) θα έλθη για να φέρη το μήνυμα της πίστεως- βάσεως του νέου οικουμενικού πολιτισμού. Ίσως δηλαδή να επαναληφθή, ό,τι συνέβη και κατά την PAX ROMANA: να ετοιμασθούν πρώτα οι δρόμοι και έπειτα να έλθη ο Σωτήρ, κατά την προφητεία του Ησαΐου: «πάσα φάραγξ πληρωθήσεται και παν όρος και βουνός ταπεινωθείσεται και έσται πάντα τα σκολιά εις ευθείαν και η τραχεία εις οδούς λείας˙ και οφθήσεται η δόξα Κυρίου και όψεται πάσα σάρξ το σωτήριον του Θεού».
(Μητροπολίτου Αχελώου Ευθυμίου Στυλίου, "Η Πρώτη", εκδ. Γρηγόρη)