"Όταν κάνεις μετάνοιες, ωφελείσαι διπλά"

Όπως εκείνος, έτσι και από τα πνευματικά του παιδιά,
ζητούσε να συνοδεύουν τις προσευχές τους με, όσο μπορούσαν,
περισσότερες μετάνοιες.
Επειδή, όμως, με τη χάρη που είχε από το Θεό, γνώριζε ότι
εγώ δεν έπραττα την επιθυμία του, θέλησε να μου μιλήσει για το θέμα αυτό.
Αλλά, ευγενής όπως ήταν πάντα, δεν ήθελε να με ρωτήσει ευθέως,
εάν εγώ κάνω μετάνοιες και για έναν πρόσθετο μάλιστα λόγο,
ότι εγώ τότε ήμουν πολύ νεαρός, άρχισε με ένα εντελώς,
κατ' εμέ άσχετο με την προσευχή, θέμα και συγκεκριμένα μου μιλούσε
για την γυμναστική και τα ευεργετικά της αποτελέσματα στον ανθρώπινο οργανισμό.
Έτσι, για κάθε είδος ασκήσεως, δικαιολογούσε επιστημονικά σε ποιό ή σε
ποιά μέλη του σώματος ωφελεί. Με τον τρόπο αυτό έφθασε και στους κοιλιακούς
μύς και στο σημείο αυτό με ρώτησε, εάν γνωρίζω πώς μπορούμε να δυναμώσουμε
τους κοιλιακούς μύς. Εγώ, φυσικά, δήλωσα άγνοια. Και όμως, μου λέει,
έπρεπε να γνωρίζεις, αφού είσαι επιστήμων. Αφού, όμως, δεν το έχεις υπόψη,
θα σου το πώ εγώ. Πρώτα, όμως, θα σε ρωτήσω κάτι: Κάνεις μετάνοιες;
-Αφού τό γνωρίζετε, Παππούλη μου, ότι δεν κάνω, γιατί με ρωτάτε;
ήταν η απάντησή μου.
-Σε ρωτάω για να το βεβαιώσεις ο ίδιος και στη συνέχεια να σου πώ,
ότι η καλύτερη γυμναστική, για το δυνάμωμα των κοιλιακών μυών
είναι οι μετάνοιες! Μη γελάς. Έτσι είναι. Όταν κάνεις μετάνοιες ωφελούν
την ψυχή, αλλά παράλληλα και το σώμα εκείνου που τις κάνει.
Αρκεί αυτές να μη γίνονται για το δεύτερο.
Και η μέν ψυχή ωφελείται, γιατί με τον τρόπο αυτό ζητά την συγχώρηση
και το έλεος του Θεού, το δέ σώμα διότι, χωρίς να το ξέρει ο πολύς ο κόσμος,
ασκούνται κατά τόν πλέον άριστο τρόπο οι κοιλιακοί μύες.
Αυτό, βέβαια, δέν το λέγω στον κόσμο. Το λέγω μόνο σε σένα, που με
καταλαβαίνεις και δε θέλω να το συζητήσεις με άλλους.
Όμως, σου συνιστώ να κάνεις μετάνοιες, όσες μπορείς περισσότερες.
Άρχισε στην αρχή με λίγες και κάθε μέρα που περνά, να προσθέτεις και από έναν
σταθερό αριθμό, μέχρι να φθάσεις σε ένα σημείο, πού εσύ θα νομίσεις ότι αντέχεις.
Εξάλλου, ο ίδιος ο οργανισμός μας προειδοποιεί για τα όρια αντοχής του
και ανάλογα καθορίζουμε και τον αριθμό των μετανοιών μας. Ύστερα, δεν είναι
υποχρεωτικό, οπωσδήποτε, να φθάσουμε, καθημερινά, τον ίδιο αριθμό.
Αυτό θα εξαρτηθεί από πολλούς παράγοντες. Όπως είναι η ψυχική διάθεση,
η κούραση και τέλος η υγεία μας. Εκείνο που έχει σημασία είναι, να αρχίσει
κανείς αφ' ενός και αφ' ετέρου, οι μετάνοιες να συνοδεύονται από πραγματική
μεταμέλεια, για τα όσα αμαρτήματα έχουμε διαπράξει και να ζητάμε
με όλη τη δύναμη της ψυχής μας, να μας συγχωρήσει ο Κύριος.
Ακόμη, θα μπορούσαμε, καθ' όν χρόνον κάνουμε τις μετάνοιες, να λέμε
και το "Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με". Ο συνδυασμός αυτών των δύο είναι
ό,τι καλύτερο μπορεί να γίνει. Και ο Κύριος όχι μόνο θα μας ακούσει,
αλλά και θα μας συγχωρήσει, όταν μάλιστα αυτό δεν του το ζητάμε μόνο
με τα χείλη, αλλά από τα βάθη της ψυχής μας, ανεξάρτητα αν η ψυχή αυτή
είναι κοντά στον Χριστό ή είναι αμαρτωλή και εγκλωβισμένη μέσα
στα δίχτυα του σατανά, γιατί, όπως όλοι μας έχουμε υπόψη μας,
ο Ιησούς δε σταυρώθηκε για τους πιστούς και αναμάρτητους, αλλά για τους
απίστους και τους αμαρτωλούς.
Ο πατήρ Πορφύριος συνόδευε, πάντοτε, τις προσευχές του με πολυάριθμες
μετάνοιες. Αυτό έκανε από παιδί. Βέβαια, τότε ήσαν περισσότερες σε αριθμό,
σε σύγκριση με εκείνες που έκανε, όταν ήλθε το γήρας, πού, δυστυχώς για
εκείνον και για εμάς, τον συνόδευαν ανίατες και βασανιστικές αρρώστιες,
οι οποίες έγιναν αιτία να μην μπορεί να προσφέρει στον κόσμο όσα έπρεπε ή όσα,
τουλάχιστον, εκείνος ήθελε.
[Κ 77-9]

(Ανθολόγιο Συμβουλών, Άγιος Πορφύριος, εκδ. Ι. Μονή Μεταμορφώσεως, Μήλεσι,
σελ.252-254)