225.«Λιτανεύουσιν... τω σω προσώπω... οι κεκτημένοι τον πλούτον της χάριτος».
Ο ύμνος αυτός είναι εμπνευσμένος από τον 44ο Ψαλμό (στ. 13). «Το πρόσωπόν σου λιτανεύουσιν οι πλούσιοι του λαού»! Ο προφητικός αυτός στίχος που αναφέρεται στο μεσιτικό έργο της Θεοτόκου, εφαρμόστηκε κατά γράμμα: Οι πλούσιοι της χάριτος του Θεού, οι άνθρωποι της πίστεως και της αγάπης προς την Παναγία την ικετεύουν κάθε στιγμή και ζητούν την ευμένεια και την εύνοια του προσώπου της.
Ιδιαίτερα όμως «λιτανεύουν» το πανάγιο πρόσωπο της θεομήτορος όσοι από τους πιστούς έχουν το Μεγάλο χάρισμα της Ιερωσύνης και το θεομητορικό χάρισμα της Παρθενίας.
Οι διάκονοι, οι Πρεσβύτεροι, οι Επίσκοποι της Εκκλησίας μας, «οι κεκτημένοι τον πλούτον της χάριτος» της Ιερωσύνης, καταφεύγουν συνεχώς στις πρεσβείες της Θεοτόκου. Για τους κληρικούς της Εκκλησίας μας η Θεοτόκος είναι το πιο οικείο πρόσωπο. Τη βλέπουν συνεχώς μπροστά τους. Προφέρουν αδιάκοπα το όνομά της, τη «μνημονεύουν» σε κάθε τους προσευχή προς τον Θεό. Η καταφυγή στις πρεσβείες της είναι το πιο αποτελεσματικό φάρμακο˙ το πιο πρόχειρο αμυντικό και επιθετικό όπλο τους.
Για τους Μοναχούς της Εκκλησίας μας, η Θεοτόκος είναι κάτι πάρα πάνω: Παρθένος και Μοναχοί ανήκουν στο «ίδιο γένος»! Οι Μοναχοί στο πρόσωπο της Παρθένου αντικρύζουν το δικό τους πρόσωπο: Είναι το Ιδανικό τους! Θέλουν να της μοιάσουν. Ο δρόμος και η κλήσις των μοναχών είναι πια συνδεδεμένα με το θεομητορικό πρόσωπο. Ο δρόμος του Μοναχού για τον ουρανό περνάει οπωσδήποτε από τη Θεοτόκο. Κανείς Μοναχός δεν μπορεί να φθάση στον ουρανό, χωρίς την απόλυτη προσήλωσί του στο πρόσωπο της Παναγίας. Για τους Παρθένους, η μοναδική «κλίμαξ» που ακουμπάει και φθάνει στον ουρανό είναι η Παρθένος.
Όσοι αξιωθήκαμε να έχωμε τον θησαυρό της χάριτος του Θεού στα «οστράκινα σκεύη» (Β' Κορ. δ’ 7) μας, ας μη παύωμε να «λιτανεύωμε» το πανάγιο πρόσωπο της Θεοτόκου. Όχι μόνο «υπέρ των του λαού αγνοημάτων», αλλά και «των ημετέρων αμαρτημάτων» (θ. Λειτουργία).
(Μητροπολίτου Αχελώου Ευθυμίου Στυλίου, Η Πρώτη, εκδ. Γρηγόρη)