248. «χαίρε, καλή κουροτρόφε Παρθένων»
Η Παναγία, ειδικώτερα είναι προστάτις και «καλή κουροτρόφος (=παιδαγωγός) των Παρθένων, των αφιερωμένων δηλαδή ψυχή και σώματι στον Θεό και την Εκκλησία Του, των Μοναχών. Η Αειπάρθενος τειχίζει τους Παρθένους με τις πρεσβείες και τη θερμή προστατευτική παρουσία της. Είναι «τείχος των Παρθένων».
Αν οι απλοί πιστοί έχουν ανάγκη θείας βοηθείας, πολύ περισσότερο εκείνοι απ’ αυτούς που κλήθηκαν να ζήσουν μια ζωή υπερφυσική και ουρανία,«εν τη γενεά ταύτη τη μοιχαλίδι και αμαρτωλώ» (Μαρκ. ιβ' 38).
Η ζωή της αφιερώσεως και της ουσιαστικής ψυχοσωματικής παρθενίας (βλ. σχετικό σημείωμα) είναι βέβαια χάρισμα και κλήσις Θεού. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι είναι και εύκολη ζωή. Ο αφιερωμένος δεν ζη στον ουρανό, αλλ' «επί της γης»· δεν είναι «επουράνιος άνθρωπος» (Α' Κορ. ιε' 48)· φοράει ακόμα τους «δερματίνους χιτώνας» (Γεν. γ' 21) της φθοράς και του θανάτου και φέρνει μέσα του τα σπέρματα της κακής επιθυμίας και της ροπής προς το κακό. Είναι ο αετός, κάτω απ’ τα φτερά του οποίου έχει κρυφθή το «φίδι»· είναι ο στρατιώτης, μέσα στην καρδιά του οποίου καραδοκεί ο προδότης...
Γι' αυτό και η ζωή της Παρθενίας τρέφεται, συντηρείται και αυξάνει μόνο από τον ουρανό· με την προσευχή και την εξάρτησι από την προστασία του Χριστού και της Παναγίας. Οι Παρθένοι, στο σημείο αυτό, μοιάζουν με το λουλούδι που λέγεται «ορχιδέα». Το άνθος αυτό δεν απλώνει τις ρίζες του στο χώμα, αλλά τις υψώνει προς τα πάνω, προς τον ουρανό. Παίρνει το φως και τη ζωή από τον ουρανό και όχι από τη γη. Η Παρθενία είναι η ορχιδέα που τρέφεται με το φως και τη δροσιά του ουρανού. Είναι το άνθος που φυτρώνει και υπάρχει μεταξύ ουρανού και γης, κάπου εκεί στο «μεθόριο». Η Παρθένος, κάθε πρωί ποτίζει με τη δροσιά της χάριτος τον κήπο με τις ορχιδέες (Άσμα Ά. δ' 12-16) . Γι' αυτό και υπάρχουν ακόμα και σήμερα μερικά από τα σπάνια αυτά λουλούδια.
(Μητροπολίτου Αχελώου Ευθυμίου Στυλίου, Η Πρώτη, εκδ. Γρηγόρη)