555. Καλά μου παιδιά! Ο Χριστός μας σας αγαπά πολύ. Γι’ αυτό συχνά σας καλεί στη Θεία Μετάληψι. Μ’ αυτή, παίρνετε μέσα σας το Σώμα του και το Αίμα του. Είναι μία τροφή, που δεν αρκεί μονάχα γι’ αυτήν εδώ τη ζωή σας, αλλά και για να ζήτε αιώνια στον ουρανό. Με όλη σας την καρδιά λοιπόν, να ευχαριστήτε τον Δημιουργό και Σωτήρα σας για την αγάπη που έχει σε σας, στους γονείς σας, στα αδέλφια σας και σε όλους τους ανθρώπους.
556. Χριστιανική ελπίδα σημαίνει ελπίδα στον Ιησού και στα αγαθά που ο Ιησούς μας υποσχέθηκε. Ό,τι πολυτιμότερο ποθούμε. Αυτός μας το δίνει: «Αὐτὸς γὰρ σώσει τὸν λαὸν αὐτοῦ ἀπὸ τῶν ἁμαρτιῶν αὐτῶν» (Ματθ. α’ 21). Πολλοί χριστιανοί λένε: «Θα ήθελα να πάω στον Παράδεισο, αλλά οι αμαρτίες μου δεν με αφήνουν». Όποιος μιλά έτσι, δεν έχει ιδέα για το τι είναι χριστιανική ελπίδα. Βλέπει τα αμαρτήματά του σαν ένα μεσότοιχο που τον χωρίζει από τον Θεό και τον Παράδεισο. Αλλά δεν είναι έτσι. Ο Χριστός γκρέμισε αυτόν τον μεσότοιχο με τον Σταυρό και τον θάνατό του και άνοιξε τις πύλες της Εδέμ για όλους όσοι μετανοούν. Σ’ αυτή την αλήθεια στηρίζεται ακλόνητα η χριστιανική ελπίδα. Είναι μία ελπίδα αληθινή, που σώζει. Την τρέφουν η προσευχή και η συμμετοχή στα Άγια Μυστήρια, η ανάγνωσις και ακρόασις των Γραφών και των Αγίων Πατέρων, τα καλά και θεάρεστα έργα του καθενός μας. Η ίδια η καρδιά μας εμπνέει και φτερώνει αυτή την ελπίδα, οι θεοφύτευτοι πόθοι της καρδιάς μας. Η καρδιά μας διψά πίστι στον Θεό και την ένωσι μαζί του. Σ’ αυτόν βρίσκει την ειρήνη και τη χαρά. Αλλά οι αμαρτίες και οι πειρασμοί την ξεστρατίζουν από την ελπίδα. Πρέπει λοιπόν να βιάση τον εαυτό της να στραφή προς την ελπίδα μας, τον Χριστό. Ο Χριστός υπάρχει για όλους. Υπάρχει και για τον καθένα μας, χωρίς καμμία εξαίρεσι. Είναι ο δικός σου Χριστός, ο δικός μου Χριστός, ο δικός μας Χριστός. Ας τον επικαλείται λοιπόν ο καθένας σαν δικό του Σωτήρα. Ας μην πραγματοποιηθεί για μας η θρηνητική αναφώνησίς του Προφήτου Ησαΐου: «Κύριε, τίς ἐπίστευσε τῇ ἀκοῇ ἡμῶν; καὶ ὁ βραχίων Κυρίου τίνι ἀπεκαλύφθη;» (Ιω. ιβ’ 38. Ησ. νγ’ 1).
(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 230-231)