256. «της αιωνίου με ρυομένη κολάσεως»
Το δεύτερο αίτημα προς την Παναγία που σχετίζεται με τη μέρα της Κρίσεως είναι η απαλλαγή του πιστού από την καταδίκη. από την «Κόλασι».
Η απαλλακτική απόφασις Του Κριτού θα εξαρτηθή κυρίως από το «μητρώον» του κρινομένου. Η πραγματικότης όμως μαρτυρεί ότι «ουδείς καθαρός έσται από ρύπου εάν και μία ημέρα ο βίος αυτού επί της γής» (Ιώβ ιδ' 4-5) . Ο δε Κύριος απεκάλυψε ότι η απαλλακτική απόφασις θα εξαρτηθή από την αγάπη του ανθρώπου προς τον συνάνθρωπό του (Ματθ. κε'). Όμως τόσο ο αγιασμός όσο και η αγάπη είναι θέματα απέραντα που η σύντομη χρονική διάρκεια της ζωής δεν αρκεί για να τα βιώση και τα πραγματοποιήση ο άνθρωπος σε πολύ μεγάλο βαθμό. Έτσι, ένα είναι βέβαιο, ότι ο άνθρωπος θα παρουσιασθή στον Κριτή με ελλείψεις, με μικρές επιδόσεις, με χρεωστικό υπόλοιπο...
Η παρουσίασις λοιπόν ενός τέτοιου «μητρώου» πρέπει να έχη σαν συνέπεια την καταδίκη. Στο ουράνιο όμως δικαστήριο θα ισχύση διαφορετική δικονομία. Εκεί η αγάπη δεν θα είναι μόνο το κριτήριο για τον κρινόμενο, αλλά και ο Κανόνας του Κριτού.
Εν όψει αυτής της πραγματικότητος, η ορθόδοξη πνευματικότης καταφεύγει στις πρεσβείες της Παναγίας για την υποκίνησι της φιλανθρωπίας και του ελέους του Κριτού. Διότι γνωρίζει ότι στην Κρίσι «νικά η του Θεού φιλανθρωπία» και ότι «ο του Θεού έλεος αναπληρώσει το δέον» (ΔΤ/3, 379).
Η συμμετοχή του ανθρώπου στη ζωή της Εκκλησίας του εξασφαλίζει το προνόμιο των πρεσβειών της Θεοτόκου, καθώς και την εγγύησι για την οριστική απαλλαγή του από την καταδίκη, κατά τη μέρα της Κρίσεως.
(Μητροπολίτου Αχελώου Ευθυμίου Στυλίου, Η Πρώτη, εκδ. Γρηγόρη)