562. Τα δεινά γίνονται αδιέξοδα όταν δεν υπάρχη χριστιανική ελπίδα. Κάποιος νοιώθει μέσα του το βάρος της αμαρτίας και τα μαύρα αισθήματά της. Αν δεν έχη χριστιανική ελπίδα, τι θα κάμη; Θα καταφύγη σε τεχνητά μέσα, για να αποδιώξη τη θλίψη του. Σε ένοχες ψυχαγωγίες και όχι στον Χριστό, που ο ζυγός του είναι ελαφρός (Ματθ. ια’ 30), όχι στην προσευχή, όχι στη μετάνοια, όχι στον Λόγο του Θεού, που είναι «ωφέλιμος προς διδασκαλίαν, προς έλεγχον, προς επανόρθωσιν» (Β’ Τιμ. γ’ 16) και πηγή της ελπίδος (Ρωμ. ιε’ 14). Αυτό συμβαίνει σε πολλές περιπτώσεις. Αλλά οι κοσμικές διασκεδάσεις τι δίνουν; Αφήνουν την ψυχή στο κενό, την ποτίζουν μεγαλύτερη πίκρα. Μερικοί καταφεύγουν ακόμη στην αυτοχειρία. Η πείρα όμως των πιστών λέγει ότι ο Θεός δεν αδιαφορεί στην προσευχή μας. Και αυτή η πείρα στηρίζει την ελπίδα. Όποιος εξετάζει προσεκτικά τον εαυτό του, μπορεί εύκολα να διαβάση το συμπέρασμα αυτής της πείρας.
563. Όταν κοινωνής τα Άχραντα Μυστήρια, πίστευε ακράδαντα ότι ο ίδιος ο Χριστός, υπό τα είδη του άρτου και του οίνου, έρχεται να κατοικήση μέσα σου. Βάλε τους τη νοερά επιγραφή «Ιησούς Χριστός» και δέξου τα στα βάθη του είναι σου μ’ αυτή τη βεβαιότητα. Θα απολαμβάνης έτσι ανεκλάλητο ειρήνη, μακαριότητα και φως. Ο Κύριος μας παρέχει τα δωρήματά του κατά το μέτρο της πίστεώς μας. Όσο καλύτερα είναι προετοιμασμένη η ψυχή για τη θεία κοινωνία, τόσο πιο δυνατό το απότελεσμα.
(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 233)