Ο Όσιος Νεκτάριος της Όπτινα όταν έλεγε το “Πάτερ ημών”, ήταν σαν να ήταν ο Κύριος εκεί, ακριβώς δίπλα του, και ο Άγιος να συνομιλούσε μαζί του.

«Ο Καθηγητής Σέργιος Νείλος στο Ημερολόγιό του «Στις όχθες του ποταμού του Θεού» και στην ημερομηνία 17 και 19 Μαρτίου 1910, γράφει πως επισκέφθηκε στο Νοσοκομείο της Όπτινα τον π. Νεκτάριο, που είχε λίγο ασθενήσει, μα τώρα βρισκόταν στην ανάρρωσι. Ο π. Νεκτάριος του είπε ότι τον είχε συνταράξει ένα φοβερό όνειρο, που το έβλεπε σχεδόν όλο το βράδυ και μάλιστα ήταν ασυνήθιστα ζωντανό.

– Τι είδατε, τον ρώτησε ο Σέργιος Νείλος με ξεχωριστό ενδιαφέρον.

– Είδα μια επανάστασι στην Ρωσία, μία φοβερή εξέγερσι. Θα χρειαζόταν πολύ ώρα, για να σας το διηγηθώ με όλες τις λεπτομέρειες. Είδα μια τεράστια πεδιάδα στην οποία γινόταν μια φοβερή μάχη ανάμεσα σε ορδές από άθεους αποστάτες και ένα μικρό στρατό χριστιανών. Όλοι οι αποστάτες ήσαν καλά οπλισμένοι και πολεμούσαν σύμφωνα με τους κανόνες της στρατιωτικής επιστήμης, ενώ οι χριστιανοί ήσαν άοπλοι. Η κατάληξη αυτής της άνισης μάχης μπορούσε εύκολα να προβλεφθεί. Η στιγμή της τελικής νίκης των αποστατών πλησίαζε. Ντυμένοι γιορτινά μαζί με τις γυναίκες και τα παιδιά τους πανηγύριζαν προκαταβολικά την νίκη τους. Ξαφνικά όμως μια ασήμαντη στον αριθμό ομάδα χριστιανών, ανάμεσα στους οποίους έβλεπα γυναίκες και παιδιά, έκαναν μια γενναία επίθεση στους εχθρούς του Θεού και αμέσως το πεδίο της μάχης γέμισε από πτώματα του άθεου στρατού. Το αμέτρητο πλήθος είχεν εξοντωθεί και μάλιστα, προς μεγάλη μου έκπληξι, χωρίς την βοήθεια όπλων. Ρώτησα τότε ένα χριστιανό στρατιώτη:

– Πώς καταφέρατε να νικήσετε αυτήν την αμέτρητη στρατιά;

– Ο Θεός βοήθησε, μου απάντησε.

– Ναι, αλλά με ποια μέσα ρώτησα πάλι, αφού δεν είχατε κανέναν όπλο;

– Με οτιδήποτε βρέθηκε στα χέρια μας, μου ξαναείπε ο στρατιώτης.

Κι’ εδώ το όνειρο τελείωσε.

Και ο Σέργιος Νείλος σημειώνει: «Ο χαρισματικός ιερέας του Θεού, π. Νεκτάριος, ιερομόναχος της Όπτινα, είδε αυτό το αποκαλυπτικό όνειρο την νύχτα της 16ης προς 17ην Μαρτίου 1910. Συμβολίζει την νίκη της Ρωσίας κατά των αθέων αποστατών, ή μήπως είναι ένα προάγγελμα της τελικής νίκης του μικρού ποιμνίου του Χριστού κατά των ανόμων αντιχρίστων που θα εμφανισθούν στους έσχατους καιρούς, τους οποίους ο Κύριος θα εξαφανίσει με το μεγαλείο του ερχομού του; Θα δούμε, αν ζήσουμε τόσο πολύ. Όμως αυτό το όνειρο δεν ήταν τυχαίο, και είναι παρήγορο είτε με την μια, είτε με την άλλη εξήγησι».

(από το βιβλίον: «Όσιος Νεκτάριος, Ο τελευταίος μεγάλος στάρετς της Όπτινα, (Έκδοσις Ιεράς Μονής Συμεών του Νέου Θεολόγου Κάλαμος 2003, σελ. 148-149)

***

Όταν κάποτε η Αλεξάνδρα Κοντσέβιτς τον ρώτησε πώς να προσεύχεται τη συμβούλεψε: Να προσεύχεσθε απλά: «Ώ, Κύριε, δώσε μου την χάρη Σου!». Ένα σύννεφο από λύπες και βάσανα μπορεί να έρθει εναντίον σας, αλλά εσείς μόνο να προσεύχεσθε, «Ω, Κύριε, δώσε μου την χάρη Σου!», και ο Κύριος θ’ απομακρύνει την θύελλα.

Όταν είσαι λυπημένος, αποθαρρυμένος και βρίσκεσαι μέσα σε μεγάλους πειρασμούς, να επαναλαμβάνεις μόνο αυτά τα λόγια: «Ω Κύριε, βοήθησε, ελέησε και σώσε τον δούλο σου!».

Ότι κι αν κάνεις, ή κάθεσαι ή περπατάς ή εργάζεσαι, να λες πάντα με την καρδιά σου: «Κύριε ελέησον»! Όταν παρουσιάζονται βάσανα και δεν έχεις δύναμη να τα υποφέρεις, τότε να στρέφεσαι με όλη σου την καρδιά προς τον Κύριο, προς την Θεομήτορα, προς τον άγιο Νικόλαο, προς τον Άγιο του οποίου έχεις το όνομα και θ’ ανακουφισθείς από τα βάσανα.

Κάποτε η Ν. Παυλόβιτς είπε στον Γέροντα ότι μερικές φορές αισθανόταν φόβο, συχνά χωρίς λόγο. Ο στάρετς Νεκτάριος της είπε: Απλώς σταύρωσε τα χέρια σου στο στήθος σου κι επανάλαβε τρεις φορές, «Θεοτόκε Παρθένε, χαίρε κεχαριτωμένη Μαρία….» και θα περάσει. Κι έτσι γινόταν.

Κάποτε, ένας γέρος άμαξας που ονομαζόταν Τιμόθεος, γονάτισε μπροστά στον Στάρετς με το πρόσωπο αλλοιωμένο από πίστη, μετάνοια κι ελπίδα.
– Μπάτιουσκα, είπε, δώσε μου πνευματική καθοδήγηση, ώστε η δική σου φλόγα να θερμάνει την παγωμένη ψυχή μου, για να αναζωπυρωθεί και να βαδίζει με θερμό ζήλο στον ουράνιο δρόμο.
Και μετά απ’ αυτήν την χαριτωμένη κι ευλαβική παράκληση πρόσθεσε απλά:
– Μπάτιουσκα, δεν έχω δάκρυα.
Και ο Γέροντας μ’ ένα υπέροχο χαμόγελο έσκυψε προς αυτόν και είπε:
– Δεν πειράζει, κλαίει η ψυχή σου κι αυτά τα δάκρυα είναι πιο πολύτιμα από τα σωματικά.

Μιαν άλλη φορά δίδασκε: Οι δοκιμασίες του Ιώβ είναι νόμος για κάθε άνθρωπο. Όταν είναι πλούσιος, επιφανής κι επιτυχημένος, ο Θεός δεν συνομιλεί μαζί του. Όταν είναι πάνω σ’ ένα σωρό κοπριά, εγκαταλελειμμένος απ’ όλους, τότε εμφανίζεται ο Θεός και συνομιλεί μαζί του και αυτός μόνο ακούει και κράζει: «Κύριε, ελέησε με»!

Σύμφωνα με τις αναμνήσεις των πνευματικών τέκνων του, ο Γέροντας προσευχόταν με παιδική πίστη και απλότητα, υψώνοντας μερικές φορές τα χέρια του προς τις εικόνες. Όταν έλεγε το “Πάτερ ημών”, η απαλότητα και η απλότητα στον τόνο της φωνής του ήταν κάτι το εκπληκτικό. Σαν να ήταν ο Κύριος εκεί, ακριβώς δίπλα του, και ο Άγιος να συνομιλούσε μαζί του.

Όσιος Νεκτάριος της Όπτινα (1853 – 1928) †12 Μαΐου